Volwassen Shumard eiken bereiken doorgaans een hoogte van 25 tot 35 m, De diameter van de stam is doorgaans 60 tot 100 cm en de kroon is doorgaans 12 tot 18 m breed. De typische grootte varieert naargelang de regio, met grotere exemplaren in de zuidelijke delen van zijn inheemse verspreidingsgebied in de Verenigde Staten. Record Shumard eiken zijn gemeten tot 60 m (200 ft) hoog, met kronen tot 27,5 m (90 ft) in breedte. Jonge exemplaren hebben over het algemeen kegel- of eivormige kronen, waarbij de bovenste kroon zich vult naarmate de boom volwassener wordt. De stammen zijn relatief recht en verticaal. De stammen kunnen diep gecanneleerde uitsteeksels hebben nabij de grond. De Shumard eik komt vooral voor in laaglandgebieden en kan daar overleven waar de grond zes weken per jaar onder water staat.
De jonge schors van de Shumard eik is lichtgrijs, zeer glad, en zeer reflecterend. De schors van de Shumard eik wordt donkerder en ontwikkelt richels en groeven naarmate hij ouder wordt. Af en toe zijn er witte vlekken op de schors te zien.
De twijgen van de Shumard eik eindigen in een cluster van knoppen. De knoppen zijn lichter van kleur dan de olijfgroene twijgen. De jonge twijg is sterk reflecterend.
De bladeren staan om en om gerangschikt en zijn breed eirond met 5-9 lobben, die elk worden afgesloten door borstelig getande tanden. De bladeren worden tussen 10 en 21 cm lang. De oppervlakte is kaal, behalve de getande nerfoksels. Ze zijn donkergroen aan de bovenkant, terwijl hun onderkant een iets lichtere tint groen heeft. De bladeren verkleuren bruin tot rood in de herfst en hebben soms gele tinten. De herfstkleuren zijn relatief laat; exemplaren in centraal Texas kunnen begin december op hun roodst zijn, terwijl exemplaren in Florida soms pas in februari flink verkleuren.
Shumard eiken dragen relatief grote eikels, die meestal tot 3 cm (1 in) in diameter worden. Eikels doen er 1,5 tot 3 jaar over om volgroeid te zijn en kunnen in hun vroege ontwikkelingsstadia onopgemerkt blijven.