Racisme is niet alleen een bijkomende stress voor individuen uit etnische minderheidsgroepen (geïdentificeerd als raciale groepen), maar is een ziekteverwekker die depressie opwekt. Door dit te analyseren binnen een sociaal model van depressie waarin enkele manieren worden aangegeven waarop racisme subtiel – en niet zo subtiel – het gevoel van eigenwaarde aantast, in psychologische zin verliezen veroorzaakt, en een gevoel van hulpeloosheid bevordert (tabel 2), heb ik aangegeven hoe dit perspectief de behandeling zou moeten beïnvloeden. Een complexer schema dat de in dit artikel aan de orde gestelde zaken samenvat, is te vinden in tabel 3. Erkend moet worden dat bij depressie (zoals bij elke andere psychiatrische ziekte) de patiënt op de een of andere manier betrokken is bij het ontstaan van de aandoening, maar de nadruk die in dit artikel wordt gelegd op een “slachtoffer”-benadering is opzettelijk en noodzakelijk. Bij de behandeling van depressies bij mensen die het slachtoffer zijn van sociale omstandigheden, of het nu gaat om racisme of werkloosheid, is het maar al te gemakkelijk om het individu als het probleem te zien. We zien oplossingen dan louter in termen van het veranderen of behandelen van het individu en komen echt in de knoei. Zo sprak de auteur onlangs met een huisarts over een man die depressief was geworden als gevolg van werkloosheid. De huisarts wilde hem een antidepressivum geven. Ja X is “goed tegen werkloosheid” werd hem gezegd. Hij zag de grap niet. Het accent was al verschoven. Zelfs als wij erkennen dat racisme identiteitscrises, een laag gevoel van eigenwaarde of een gevoel van hulpeloosheid veroorzaakt, moeten wij natuurlijk het individu helpen, maar wij moeten onszelf eraan blijven herinneren dat het probleem niet werkelijk het lage gevoel van eigenwaarde of wat dan ook is, maar het racisme.(ABSTRACT GESCHRAPT OP 250 WOORDEN)