Ik ben een NFP-acteur (hoewel niet beroepsmatig), dus misschien kan ik helpen wat licht op de zaak te werpen.
Ik denk dat je het een beetje verkeerd ziet. Acteren is niet alleen op het toneel staan en tegen mensen liegen. Het gaat erom je eigen waarheid in het personage te brengen. Voor mij is acteren een pure expressie van authenticiteit en empathie. Om een personage neer te zetten, moet je weten hoe hij of zij in verschillende situaties zal reageren. Je moet je in hun schoenen kunnen verplaatsen, en eerlijk kunnen uitdrukken wat dat personage doormaakt, wat ze voelen, wat ze willen. En de beste plek om die expressie te voeden is door je te verdiepen in je eigen leven en ervaringen. Acteren komt van binnenuit, het is niet gewoon imiteren “Oh, dit is hoe mensen klinken als ze verdrietig zijn”. Het is jezelf inbeelden in de positie van het personage tot op het punt waar je echt het verdriet voelt dat het personage voelt, en dat uitdrukken via de tekst. Het vereist een scherp bewustzijn van je eigen emoties (Fi), een krachtige verbeelding (Ne), en het vermogen om terug te keren naar en gebruik te maken van emotionele toestanden waarin je eerder bent geweest om ze authentiek weer te geven (Fi-Si). Je moet oprecht, diep dezelfde emoties voelen als het personage, en die emoties uiten en erop reageren op de manier waarop het personage dat zou doen.
Er zijn twee grote scholen in acteertechniek: Stanislavski en Meisner. Bij Stanislavski gaat het erom dat je zoveel mogelijk over je personage te weten komt, je in zijn psyche verdiept, uitzoekt hoe hij in elkaar zit, en dat tot een deel van jezelf maakt. Je bestudeert eerst en vooral het script, je vindt elk mogelijk feit over het personage, en je voegt het samen tot één persoon. Dan verinnerlijk je het door extrapolatie van de feiten. Je denkt na over wat hen zo heeft gemaakt. Je denkt na over wat ze zouden doen in verschillende situaties. Je schrijft dagboeken als het personage, vanuit verschillende punten in hun leven of hoe ze zouden reageren op gebeurtenissen in jouw leven. En als het personage een deel van jou wordt, begrijp je de waarheid van het personage en kun je het op een authentieke manier uitbeelden. Dat is wat ik beschreef in mijn eerste paragraaf, INFP’s zijn zo’n beetje gebouwd voor dat soort acteren.
Waar Stanislavski’s techniek naar binnen is gericht op het personage zelf, is Meisners techniek naar buiten gericht, op je scènegenoten. Het gaat erom oprecht te reageren op de emotie die je van de andere acteurs krijgt, gebaseerd op wat je personage wil. De acteur moet uit zijn hoofd komen en actief luisteren en reageren op de energie die de andere acteurs geven. Beide methodes zijn super belangrijk voor acteren, en beide gaan over authenticiteit. Ik zou meer over Meisner willen vertellen, maar ik ben al bijna te laat voor mijn werk en ik moet nog douchen. Ik zal later misschien meer toevoegen.