Publiceerde juli 2017 Door STEVE HOUSER
De CaliforniaCrossing Indian Marker Tree, staat op het terrein van de National Guard Armory in Dallas en gaf waarschijnlijk een laagwateroversteekplaats langs de Trinity River aan. Alle foto’s ter beschikking gesteld door Steve Houser.
Amerikaanse Indianen gebruikten bomen ooit als wegwijzers, door jonge boompjes te buigen en vast te zetten om belangrijke herkenningspunten en bronnen te markeren. De Texas Historic Tree Coalition werkt aan het identificeren, documenteren en officieel erkennen van deze cultureel aangepaste bomen, voordat ze uit het landschap verdwijnen – en uit het historisch archief van de staat.
Een indiaanse markeringsboom is een boom die, toen hij nog klein was, met opzet werd omgebogen en in die positie werd vastgezet, en die er uiteindelijk, naarmate hij ouder werd, heel anders uit ging zien. Sommige stammen gebruikten bindingen gemaakt met een string van dierenhuid, waar de term “string boom” vandaan komt. De Comanche, die gebieden in Noord-, Centraal-, en West-Texas opeisten als stamgebied, bonden een jonge boom vast met een touw gemaakt van yucca en verzwaard met stenen. Volgens Jimmy W. Arterberry, medewerker van de Comanche Nation Tribal Historic Preservation, werd plantaardige vezel meer gebruikt omdat dierenhuid een waardevolle bron was.
Steve Houser wijst op een littekengebied in de stam van de California Crossing Indian Marker Tree.
Van oudsher leefden de Amerikaanse Indianen in volledige harmonie met hun omgeving. Inheemse volken vertrouwden op de natuur voor al hun behoeften – voedsel, onderdak en zelfs reizen. Vele jaren geleden vereiste het reizen van plaats naar plaats goede navigatievaardigheden, aanwijzingen onderweg, en een methode om gemeenschappelijke paden te markeren. Amerikaanse Indianen gebruikten bomen niet alleen om een route aan te geven, maar ook om de aanwezigheid van belangrijke oriëntatiepunten en hulpbronnen aan te geven, waarvan sommige van cruciaal belang waren om te overleven.
Deze natuurlijke wegwijzers staan niet algemeen bekend als indiaanse markeringsbomen. Ze worden ook wel trail trees, thong trees, en cultureel gemodificeerde bomen genoemd. Ongeacht hun naam hadden de bomen hetzelfde doel: anderen de weg wijzen naar waterbronnen, veilige rivierovergangen, een kampeerplaats, of belangrijke natuurlijke kenmerken. Voor degenen die hun betekenis konden interpreteren, waren deze gidsen levensreddende verkeersborden.
INDIAN MARKER TREES
Waarom weten zo weinig mensen tegenwoordig van deze culturele markeringsbomen? De meest waarschijnlijke reden is dat de Amerikaanse Indianen niet openlijk informatie over hun manier van leven deelden met buitenstaanders. In plaats daarvan gaven zij gewoonten en gebruiken door als onderdeel van hun mondelinge overlevering. Na verloop van tijd, toen de stamleden overleden, gingen de verhalen over deze bijzondere bomen en de rol die zij speelden binnen de cultuur van een stam verloren.
Het gebrek aan publiek bewustzijn en waardering voor belangrijke bomen, waaronder die welke de Amerikaanse Indianen begeleidden, was aanleiding voor de oprichting in 1995 van de Texas Historic Tree Coalition (TxHTC), oorspronkelijk de Dallas Historic Tree Coalition. Binnen de organisatie is er een groep die Indiaanse markeringsbomen bestudeert en onderzoekt.
Een echte markeringsboom is een zeldzame vondst – slechts zes zijn er in Noord-Texas gedocumenteerd en officieel erkend … Een pecannoot met een lange boog in de stam, gelegen in een park in Oost-Dallas, was de eerste die in 1996 werd erkend.
Door de jaren heen heeft TxHTC informatie ontvangen over meer dan 550 potentiële Indiaanse markeringsbomen van landeigenaren, boswachters, historici en wandelaars. Tot op heden zijn echter slechts 75 onderzoeken van deze kandidaten afgerond, terwijl onderzoek naar nog eens 82 gaande is. Het verificatieproces begint met een eenvoudige vraag: “Is de boom oud genoeg?”
Om een leeftijdsbereik voor een boom te bepalen is informatie nodig over de grootte van het exemplaar, de soort, en de omgevingsomstandigheden, waaronder de grondsoort. Onderzoekers vragen ook om specifieke metingen en om foto’s met een persoon in de buurt, voor het perspectief. Zodra de potentiële leeftijd is vastgesteld op ongeveer 150 jaar of ouder, en de gebogen vorm van de boom veelbelovend is, wordt een bezoek gebracht aan de locatie om meer gedetailleerde informatie vast te leggen.
Getrainde vrijwilligers inspecteren de kandidaat-indiaanse markeringsboom visueel en bespreken de geschiedenis van het gebied met de eigenaar van het terrein. Er wordt verder onderzoek gedaan, waaronder een topografische kaart van de locatie, om kenmerken te identificeren die belangrijk kunnen zijn geweest voor de Comanche bevolking. Zo zou het bestaan van een nabijgelegen hoog punt (een ideale plaats voor het zenden van een rooksignaal of het plaatsen van een uitkijkpost om naderende reizigers te signaleren) een verklaring kunnen bieden voor de aanwezigheid van de markeringsboom onder inverstigatie. Hooggelegen gebieden en andere belangrijke terreineigenschappen, zoals de nabijheid van een rivierovergang met laag water of natuurlijke bronnen, zijn topografische aanwijzingen die kunnen wijzen op een reden voor de vestiging van een markeringsboom. De beoordelaars beoordelen ook of een boom zich in de buurt van bekende paden bevindt. Bovendien worden archeologische archieven en begraafplaatsen van pioniers bestudeerd op sporen van de aanwezigheid van Comanches. Ook worden de oorspronkelijke landbewijzen en eigendomsdocumenten onderzocht en wordt er een beroep gedaan op lokale historici om input te leveren.
LEVENDE GETUIGEN VAN HET VERHAAL
Een echte markerboom is een zeldzame vondst – er zijn er slechts zes gedocumenteerd in het gebied Noord-Texas en officieel erkend door de Comanche Natie. Onderzoek kan jaren duren om te voltooien en voor te leggen aan Indiaanse ambtenaren. Een pecannoot met een lange boog in de stam, gelegen in een park in East Dallas, was de eerste die in 1996 werd erkend.
Indiaanse markeringsbomen zijn levende getuigen van de geschiedenis van een voorbije beschaving, maar hun levensverwachting is beperkt. Dit onderstreept de urgentie om zoveel mogelijk informatie over bekende, en nog te vinden, intacte exemplaren te bestuderen en te documenteren. Een van de beste manieren om dat te doen is door het creëren van bewustzijn en het geven van voorlichting over het bestaan van deze indiaanse schatten.