Subculturen en sociologie

Brief History

De geschiedenis van de Juggalos begon op een avond in 1994 tijdens een concert van de Insane Clown Posse (ICP). Tijdens het nummer “The Juggla,” noemden ICP’s twee leadzangers, Violent J en Shaggy 2 Dope, hun fans voor het eerst ‘Juggalos’. Het Juggalo label verdiepte de banden tussen de fans naarmate ICP’s populariteit groeide. Mensen over de hele wereld begonnen zich te identificeren als een deel van de Juggalo familie. Verbonden door één gemeenschappelijke term, werden Juggalos een familie die ernaar streefde om iedereen te accepteren, ongeacht hun sociale klasse, geslacht of familieachtergrond.

Insane Clown Posse is een hiphopgroep die zich met hun songteksten richt op sociale problemen zoals misbruik en armoede (Neely 2014). Toen de fan-naam van de Juggalo zich verspreidde, begon hun muziek mensen te bereiken die leden onder die ontberingen en meer. De meeste Juggalos leven in armoede in de hele VS, en velen hebben niet genoeg geld voor regulier voedsel of kleding (Echlin 2003). In plaats van zich door hun armoede te laten ontmoedigen, kiezen Juggalos ervoor om deze armoede te omarmen. Net als andere subculturen, zoals skinheads, accepteren Juggalos iedereen in hun familie en vieren ze elkaars verschillende sociaaleconomische statussen. Zelfs vrouwelijke Juggalos hebben hun eigen naam, Juggalettes, wat bewijst dat Juggalos zoveel meer zijn dan alleen maar blanke mannen uit de arbeidersklasse.

De Juggalo levensstijl vertegenwoordigt verschillende betekenissen voor verschillende individuen. Of iemand nu een Juggalo wordt om zijn identiteit te onderscheiden of om een groep te hebben die hij familie kan noemen, Juggalos zetten zich in om iedereen zich thuis te laten voelen. Zoals een Juggalo verklaarde: “Juggalos zijn niet het soort mensen dat mensen veroordeelt. Dat is waarom ik hier van hou. Ik kan mezelf zijn!” (Halnon 2014). Terwijl Juggalos in hun dagelijks leven meestal buitenstaanders zijn, worden ze, wanneer ze samen zijn, geaccepteerd en omarmd om wie ze zijn. Hoewel Juggalos overeenkomsten vertonen met andere subculturen en zichzelf zien als een familie, werden ze in 2011 door de FBI bestempeld als een bende vanwege hun ‘criminele associaties’. Hoe pijnlijk dat etiket ook was voor veel Juggalos, eens per jaar zetten ze hun problemen opzij en verzamelen ze zich van over de hele wereld voor een centraal evenement, Dark Carnival genaamd, waar ze een weekend lang kunnen samenkomen om naar muziek te luisteren en plezier te maken.

Dark Carnival- The Gathering of the Juggalos

Dark Carnival is een evenement dat één keer per jaar wordt gehouden en waar Juggalos van over de hele wereld samenkomen om een week lang als een familie samen te zijn (Halnon 2014). Tijdens dit evenement, dat een week duurt, nemen Juggalos deel aan activiteiten zoals het luisteren naar muziek, het maken van carnavalsattracties, roken en drinken met hun Juggalofamilie. Sommige Juggalos nemen deel aan recreatieve drugs en drinken tijdens dark carnival, maar deze activiteiten zijn niet verplicht, en het wordt niet afgekeurd om een andere activiteit te kiezen. Juggalos ontmoeten vrienden voor het leven op Dark Carnival, en sommigen brengen zelfs hun partner of familie mee om deel te nemen aan de festiviteiten (Greener 2011). Ook al associëren Juggalos zich met de groep om redenen waar ze in hun dagelijks leven misschien voor veroordeeld worden, Juggalos omarmen deze verschillen op Dark Carnival, sommigen beschrijven het zelfs als “de ultieme ervaring” (Halnon 2014).

Tijdens Dark Carnival variëren Juggalodemografieën, maar ze worden allemaal geaccepteerd. Hoewel zwarte Juggalos bijvoorbeeld vaak ondervertegenwoordigd zijn, voelen ze zich toch een deel van de gemeenschap. Een zwarte Juggalo verklaarde over haar Juggalo ervaring: “Ik zie natuurlijk niet veel van ons daarbuiten, maar als ik naar een Gathering of concert ga, voel ik me niet eens anders. Het gaat echt niet om huidskleur, het gaat om familie” (Watson 2017).

Deze documentaire speelt zich af op de Gathering of the Juggles en bevat interviews met Juggalos over het jaarlijkse evenement.

Symbolen

De meeste subculturen in de VS hebben materiële zaken of een taal die ze gebruiken om zich met elkaar te verbinden en te identificeren- Juggalos zijn niet anders. Op het Donkere Carnaval is een materieel voorwerp dat Juggalos gebruiken om zich te identificeren Faygo Soda. Faygo is een goedkope frisdrank die Juggalos op de bijeenkomst over elkaar spuiten en dumpen om een doop van armoede te symboliseren (Halnon 2014). Faygo symboliseert dat Juggalos ernaar streven om te omarmen en het beste te maken van wat ze hebben, dus door zichzelf te overspoelen met deze goedkope frisdrank, eisen ze bevestiging als mens, ondanks de armoede waarin de meeste Juggalos over de hele wereld leven. Als je tijdens het Donkere Carnaval zou rondlopen, zou je waarschijnlijk niet alleen meerdere soorten Faygo aangeboden krijgen, maar je zou ook vaak mensen “whoop whoop” naar je horen roepen. “Whoop whoop” is geen beledigende of denigrerende term, maar het is een stukje Juggalo subculturele taal die staat voor vriendschap en acceptatie.

Hoewel de meeste Juggalos moeilijk te herkennen zijn in hun dagelijkse leven, is het symbool dat wel hun eenheid vertegenwoordigt de ‘hatchet-man’. Op het eerste gezicht zou een buitenstaander kunnen denken dat deze kleine bijl-man geweld symboliseert, maar in werkelijkheid vertegenwoordigt hij veel meer voor de Juggalo cultuur. Oorspronkelijk was de bijl-man het marketing symbool voor Psychopathic Records, maar hij werd uiteindelijk geadopteerd als het Insane Clown Posse logo, wat ertoe leidde dat Juggalos hem als hun verenigend symbool gingen zien. De rennende houding en de bijl die de bijl-man krijgt staan voor Juggalos die een rennende houding aannemen door het leven, altijd de toekomst in ogenschouw nemend, en alle obstakels die ze tegenkomen neerhakken.

Een van ICP’s populairste nummers is getiteld Chicken Huntin’, dat in 1994 werd uitgebracht. Op het eerste gezicht klinkt dit nummer ongelooflijk gewelddadig, zoals de tekst luidt: “So tell Mr. Billy Bob I’m a cut his neck up. Slice, poke, chop chop, stab, cut.” Ondanks de gewelddadige teksten, zit er eigenlijk veel meer achter dit nummer dan je op het eerste gezicht zou zeggen. Dit nummer komt eigenlijk voort uit de ervaring van een Juggalo voordat hij zich bij de groep aansloot, toen hij in North Carolina woonde en getuige was van de ene na de andere daad van racisme tegenover Afrikaanse Amerikanen en haat tegenover minderheidsgroepen. Juggalos gedijen op diversiteit en accepteren iedereen, “mannen, vrouwen, zwart, wit, bruin, geel, vet als f***, mager als een bezemsteel, homo, hetero, bi, trans, jong, oud en opgevouwen en loopy, rijk, arm” (Watson 2017). Chicken Huntin’ gaat dus over de haat die Juggalos voelen jegens zuidelijke rednecks die discriminerend en racistisch zijn. Aangezien de meeste Juggalos uit minderheidsklassen komen, zijn ze sterke voorstanders van het bevorderen van gelijkheid.

Gangvereniging

Juggalos zijn een groep buitenstaanders uit de lagere klasse die zich verzetten tegen maatschappelijke normen, maar verbonden zijn door hun gemeenschappelijke liefde voor vriendschap, individualisme, en muziek. Hoewel Juggalos zichzelf zien als een familie die samen de strijd aangaat, zette de FBI in 2011 een domper op hun subcultuur door hen te classificeren als een bende (Linnemann 2016). Of het nu vanwege hun clownsschmink, hatchetman-symbool, of songteksten met diepere betekenissen was, na het plaatsen van het FBI-rapport begon de samenleving bang te worden voor deze nu ‘bende’ betrokken subcultuur. Het FBI-rapport stelde dat Juggalos een gewelddadige bende zijn, vaak betrokken bij criminele activiteiten. Deze classificatie verstoorde Juggalo-evenementen en -bijeenkomsten, omdat veel leden hun baan verloren en steden bang werden om Juggalo-evenementen te organiseren (Linnemann 2016). Juggalo’s bleven na deze gebeurtenis bij elkaar staan en elkaar steunen, maar er viel niet te ontkennen dat dit FBI-rapport een negatieve invloed had op hun toch al door armoede gedreven leven.

Deze documentaire gaat dieper in op de Juggalo March on Washington tijdens een interview met Shaggy 2 Dope en Violent J.

Theorie in de Juggalo-subcultuur

Commodificatie:

Juggalos hebben een andere geschiedenis van commodificatie dan andere subculturen. Wanneer een bedrijf ervoor kiest om iets te commodificeren, nemen ze er positieve aspecten uit die voor het publiek gemakkelijk te consumeren zijn. Zo heeft de winkel Hot Topic oorspronkelijk Juggalos gecommodificeerd door hun symbolische Faygo frisdrank te verkopen (Steinberg 164). Na 2011, toen Juggalos van de FBI het label ‘bende’ kregen, verdwenen alle sporen van Juggalo-commercialisering uit de winkels (Linnemann 2016). Deze subcultuur die ooit gemakkelijk door het publiek werd geconsumeerd, bevindt zich nu op een plek waar bedrijven niets mee te maken willen hebben.

Klasse en stigma

Het meest typische type mensen dat zich identificeert als een Juggalo zijn blanke mannen die leven in een lage, armoedige sociaaleconomische klasse. Deze sociaal-economische klasse heeft natuurlijk veel stigma’s, en door hun bende-etiket hebben Juggalos nog meer negatieve stigma’s in verband met hun lage-klasse status. Of het nu hun obscure songteksten zijn, hun gewelddadig ogende bijl-symbool, of hun clownsmake-up, Juggalos hebben te maken met vele negatieve stigma’s. In plaats van zich door deze stigma’s naar beneden te laten halen, omarmen de Juggalos het. Door hun verscheidenheid aan typisch ongunstige stigma’s te omarmen, laten Juggalos het publiek zien dat het hen niet kan schelen wat anderen van hen denken.