Syracuse, N.Y. — Tim Green had zich kunnen koesteren in de gloed van al zijn prestaties toen hij van de Syracuse University te horen kreeg dat ze zijn shirt dit najaar met pensioen wilden sturen.
In plaats daarvan is zijn reactie op een eerbetoon dat de man permanent aan de school bindt, lang nadat zijn strijd tegen ALS is gestreden, een afspiegeling van de manier waarop hij met de grootste uitdaging van zijn leven is omgegaan.
Hij dacht aan iedereen.
Green, het lokale icoon dat acht seizoenen in de National Football League speelde met de Atlanta Falcons, zal zijn Nr. 72 college jersey in de rust van de wedstrijd van zaterdagavond tegen Nr. 1 Clemson (19:30 p.m./ABC) met pensioen laten gaan. Dit is de meest recente onderscheiding voor de in 1985 algemeen erkende Amerikaan en leider aller tijden van de school op het gebied van zakken.
De ceremonie op het veld komt 10 maanden nadat Green in CBS’ ’60 Minutes’ publiekelijk bekendmaakte dat hij vecht tegen amyotrofische laterale sclerose, beter bekend als de ziekte van Lou Gehrig.
Het is een fatale, neurodegeneratieve ziekte die de spieren van het lichaam vernietigt en het vermogen om te functioneren wegneemt. Green insinueerde in “60 Minutes” dat herhaaldelijk hoofdletsel als gevolg van voetbal een rol speelde bij zijn diagnose.
Green en zijn familie hebben een inzamelingsactie opgezet, Tackle ALS, die in november van start ging toen de diagnose bekend werd. Sindsdien is meer dan 3,3 miljoen dollar ingezameld om de ziekte te bestrijden.
Green zal naar verwachting in een golfkarretje naar het middenveld rijden voor de halftime ceremonie van zaterdag. Hij vroeg zijn zoon, Troy, om een acceptatiespeech voor te lezen die Green schreef om ervoor te zorgen dat zijn boodschap duidelijk wordt gehoord en weerklank vindt bij een uitverkochte menigte van meer dan 49.000 fans.
“Het gaat goed met hem,” zei Troy Green deze week in een telefonisch interview. “Hij is in redelijk goede vorm. Mentaal is hij op precies dezelfde plek. Fysiek zijn de dingen iets moeilijker, zoals verwacht.”
De ziekte heeft weinig invloed gehad op Green’s meedogenloze motor die zijn leven heeft bepaald.
Hij heeft onlangs nog een boek voltooid, zijn derde in samenwerking met Yankees icoon Derek Jeter, dat komende zomer uitkomt.
Hij is nog steeds betrokken bij de dagelijkse gang van zaken met het in Syracuse gevestigde advocatenkantoor waar hij voor werkt en het onroerend goed bedrijf dat hij samen met Troy overziet. De reden dat Green dit najaar niet het footballteam van zijn jongste zoon coacht, aldus Troy, is dat de jonge Ty zijn aandacht heeft verlegd naar lacrosse.
Toen Green eerder dit jaar zijn gevoelens moest uiten over het feit dat zijn rugnummer in de Carrier Dome-spanten hing, ging hij vrijwel aan zichzelf voorbij.
In plaats daarvan herinnerde hij zich Dick MacPherson en de Syracuse staf die Green coachte.
Hij noemde Mike Woicik, de legendarische, weinig bekende krachttrainer die aan de basis stond van al het succes dat Green en Syracuse football drie decennia geleden behaalden.
Hij noemde George O’Leary, zijn voormalige coach op Liverpool High School en misschien wel de meest invloedrijke coachende figuur in Green’s leven.
“Zonder hen,” zei Green in een verklaring via de universiteit, “zou elk succes dat ik had op het voetbalveld niet mogelijk zijn geweest.”
Vrienden, oud-coaches — waaronder O’Leary — en teamgenoten komen dit weekeinde naar de stad om samen met de familie een besloten toast uit te brengen op Green.
Later op de avond zal hij voor een stad staan die zijn lofbetuigingen heeft verdedigd voor een groots dankwoord.
“Mijn vader is zo verbonden met Syracuse, en Syracuse is altijd belangrijk voor hem geweest — niet alleen de universiteit, het hele gebied,” zei Troy Green. “Het is echt speciaal.”
De ene kant zal dankbaar zijn voor de steun.
De andere kant zal inspiratie vinden in een geweldige strijd.
En of hij het nu leuk vindt of niet, ze zullen worden bijgestaan door miljoenen in het hele land, die allemaal aan Tim Green denken.