De officiële landstaal van Libanon is Arabisch, zoals bepaald in artikel 11 van de Libanese grondwet. Daarnaast zijn er verschillende talen die in het hele land vloeiend gesproken en gebruikt worden. De andere dominante talen zijn het Arabisch in het Noord-Laventijnse dialect, het Engels, het Armeens, het Frans en het Koerdisch.
De rijke geschiedenis van Libanon heeft een grote invloed op zijn taal. Libanon heeft deel uitgemaakt van verschillende rijken, zoals het Armeense en Arabische rijk, wat verklaart waarom de mensen hier verschillende talen spreken. De Engelse taal heeft zijn impact op Libanon vergroot direct na de Tweede Wereldoorlog. Mensen die Engels als hoofdtaal gebruiken zijn vaak buitenlanders die in Libanon wonen. Verder wordt de Koerdische taal gesproken door de Koerdische minderheden die er wonen. Anderzijds heeft de Franse taal een grote invloed gehad op de Libanese samenleving en cultuur. Dit komt door het Franse mandaat van Libanon in de 20e eeuw, waardoor Libanon van 1918-1943 onder de Franse regering kwam te staan. Dat blijkt duidelijk uit het feit dat de meeste overheidspublicaties in het Frans verschijnen, naast het Arabisch, dat de nationale taal is. Degenen die Engels en Frans als schrijftaal gebruiken en deze talen vloeiend spreken, worden vaak tot de elite of de goed opgeleide groep gerekend. Er zijn nog steeds mensen die Frans als hun eerste taal gebruiken. Dit zijn meestal oudere mensen die deel uitmaakten van het Franse mandaat in de 20e eeuw.
De verschillende dialecten van Libanon spelen een vitale rol in de vorming van de samenleving. Bovendien heeft het ook een groot effect op zijn cultuur. Dit kan worden gezegd vanwege de manier waarop mensen de neiging hebben zich deze verschillende talen eigen te maken en eraan te wennen. Zo spelen deze verschillende talen een gelijke rol bij de vorming van Libanon als natie.