The Oxymoron of Fiscally Conservative, Socially Liberal Ideology
Door Paige Thimmesch
October 14, 2020
Herken je je nog dat je op de basisschool voor het eerst leerde over oxymorons en dat je de rest van de dag in de klas zat om nieuwe te bedenken? Ze zijn best grappig, de ironie die schuilt in een paar simpele woorden. Jumbo garnalen. Bitterzoet. Oorverdovende stilte. Duidelijk onbegrepen. Sociaal liberaal, fiscaal conservatief.
Als je sociaal liberaal en fiscaal conservatief bent, zeg je tegen de wereld: “Ik geef om mensen, maar niet genoeg om ze op een systemisch niveau verzorgd te zien.” Het belangrijkste dat sociaal-liberale, fiscaal conservatieve aanhangers niet inzien is dat, in deze kapitalistische wereldeconomie, geld de materialisatie van zorg is. Empathie kan alleen zo ver gaan als er levens op het spel staan, en empathie heeft geld nodig om te worden omgezet in veelomvattende actie.
Stel je het Amerikaanse politieke spectrum voor als een lijn, aan de ene kant bestempeld als “links” en aan de andere kant als “rechts”. In het midden van de lijn is een kleine rechthoek getekend, het zogenaamde “Overton Window”, dat het gematigde standpunt markeert. Deze box verschuift op de lijn, en alles binnen die box, ongeacht de plaats op de lijn, vertegenwoordigt genormaliseerde ideeën. Alles wat buiten het Overton Window valt, wordt als radicaal beschouwd. De Amerikaanse politiek is rechts georiënteerd, met het Overton Window lichtjes naar rechts. Bijvoorbeeld, de VS heeft nog steeds geen betaald verlof voor nieuwe ouders verplicht gesteld. En de universele gezondheidszorg, hoewel die steeds meer ingang vindt bij progressieven, wordt nog steeds gezien als radicaal. Uitbreiding van de sociale programma’s van de Verenigde Staten wordt, vanuit het perspectief van het rechts georiënteerde Overton Window, gezien als duur, onnodig en een inbreuk op de individualiteit. Degenen die een conservatief fiscaal beleid voorstaan, willen minder overheid, en zien die voortdurend in tegenstelling tot individuele vrijheid. Wat is er Amerikaanser dan die uitdrukking: individuele vrijheid? Ik zou zeggen een betere: systemische verandering. Hoe goed een fiscaal conservatief zichzelf er ook van overtuigt sociaal progressief te zijn, het is niet genoeg voor het welzijn van alle wezens als die blokkade van het Amerikaanse individualisme in de voorhoede van de Amerikaanse politieke ideologie blijft staan.
Ik heb het gehad over hypotheses, oxymorons, en heb het Overton Window uitgelegd, maar niets helpt beter te begrijpen dan een voorbeeld. Dus hier is een echt probleem: De Westkust staat in brand. Louisiana’s industriële woestenij nachtmerrie “Cancer Alley” blijft de mensen doden die er wonen. Florida heeft te maken met kustoverstromingen die naar verwachting de komende 30 jaar alleen maar erger zullen worden.
Klimaatverandering is niet ophanden – het gebeurt nu. Met het huidige tempo van de wereldwijde uitstoot van broeikasgassen zal de gemiddelde wereldtemperatuur alleen al in deze eeuw met vier tot acht graden Fahrenheit stijgen. Het wereldklimaat warmt op door de verbranding van fossiele brandstoffen, waarbij niet-hernieuwbare hulpbronnen gratis aan de aarde worden onttrokken. Maar in het leven is niets gratis. De prijs die de mensheid betaalt voor het eeuwenlang ontginnen en exploiteren van de aarde is een klimaatcatastrofe. De enige manier om de klimaatverandering tegen te gaan is door twee dingen te doen: geld uitgeven en samenwerken. Fiscaal conservatisme is met beide in tegenspraak. In de conservatieve ideologie is geld voor het individu, en wordt het alleen gebruikt voor persoonlijk gewin, terwijl samenwerking met een instelling die groter is dan jezelf – meestal de overheid – de vrijheid die je hebt om te doen wat je wilt, devalueert. Fiscaal conservatisme is een ideologie voor de bevoorrechten, de mensen die vanwege hun rijkdom onaangetast blijven door de huidige rampen van klimaatverandering. Fiscaal conservatisme gaat ervan uit dat iedereen toegang heeft tot vrijheid, maar dat is gewoon niet waar voor mensen die geen financiële middelen hebben om hen te onderhouden.
Geef het nieuws van deze week
Alle belangrijke verhalen geleverd
Fiscale conservatieven die los staan van gemeenschappen met lagereinkomensgemeenschappen, de mensen die het meest onder de klimaatverandering te lijden hebben, willen het geld dat hun lasten zou verlichten, niet uitbreiden. Individuele vrijheid wordt weggenomen door een enkele natuurbrand, een enkele orkaan, een enkele industriële fabriek, en collectieve financiële hulp is het enige dat de schade zal verminderen, niet financiële onafhankelijkheid. Men kan zichzelf niet sociaal liberaal noemen als men weigert de middelen te verschaffen om die sociaal liberale overtuigingen werkelijkheid te laten worden.
Omdat het Overton Window naar rechts overhelt, heeft de Amerikaanse politiek de Green New Deal verguisd vanwege haar dure doelstellingen. Zelfs Joe Biden heeft in zijn presidentscampagne ontkend er iets mee te maken te hebben. Fiscaal conservatisme, ongeacht de politieke kleur, is populair omdat het wordt gezien als een “gematigde” houding wanneer er aan zaken een groot prijskaartje hangt. Het onthouden van financiering is echter niet het uitblijven van actie, maar een doelbewuste actie. Het is zeggen tegen de gemeenschappen die financiering nodig hebben: “Wij hechten meer waarde aan geld dan aan uw leven.” Als sociaal liberale, fiscaal conservatieve ideologen vrijheid echt belangrijk vonden, zouden ze niet fiscaal conservatief zijn. Wat ze werkelijk bedoelen als ze zeggen dat ze vrijheid belangrijk vinden, is niet vrijheid voor alle mensen, maar vrijheid voor hun portemonnee.