Ik weet nog dat ik acht jaar oud was toen ik naar deze serie begon te kijken. Ik wachtte vol spanning op de vrijdag, met The Incredible Hulk, Dallas, Falcon Crest en deze serie. Dat was een geweldige vrijdag line-up, met als hoogtepunt natuurlijk de Dukes. Wat zo aantrekkelijk was aan deze show voor zo veel mensen was de deugdzaamheid. Ik weet zeker dat ouders wilden dat hun kinderen er naar keken, omdat er geen betere show voor hun kinderen was. Het was veilig. De Dukes waren beleefd, deugdzaam en kerkgaand. Hoe konden ze dat niet leuk vinden? Hoe kan een ouder daar iets op tegen hebben? Maar als kinderen vonden we het leuk om andere redenen. Stunts, snelle auto’s, Daisy, Boss Hogg en Roscoe. The Dukes of Hazard was soms zo absurd, maar het vermaakte je altijd en vaker wel dan niet maakte het je aan het lachen. Kun je je voorstellen hoe het script eruit moet hebben gezien toen ze het voor het eerst aan de studio gaven? Kun je je voorstellen hoe dom Roscoe er op papier uitgezien moet hebben? Ik bedoel hoe schrijf je zijn belachelijke lach in? Hoe schrijf je al zijn idiosyncrasies? Of was dat allemaal James Best? Ik weet het niet, maar het was zeker grappig.
TV is anders nu in de jaren 90 en daarna. Er is naakt en grof taalgebruik en er wordt gesproken over homoseksualiteit en alcoholisme en een overvloed aan andere zaken. En dat is prima. Ik hou van shows als Dawsons Creek en Friends en zo, maar Dukes of Hazard is een terugkeer naar een eenvoudigere tijd. Het is een tijd in de televisiegeschiedenis waarin onschuld mooi werd gecombineerd met humor, snelle auto’s en veel scènes van de General Lee die kreken oversprong. Dit was zo leuk om naar te kijken en zelfs toen Coy en Vance in de show kwamen, was het nog oké.
The Dukes of Hazard was klassieke TV. Mijn generatie kijkt hiernaar zoals de generatie van mijn ouders naar Leave It To Beaver kijkt. Is er echt twintig jaar voorbij gegaan?