In een ongebruikelijke zet, is deze “Notenkraker” gecrediteerd aan twee veteraan regisseurs, Lasse Hallstrom en Joe Johnston – hoewel ze niet werkten aan de film op hetzelfde moment. Hallstrom (“The Cider House Rules,” “What’s Eating Gilbert Grape?”) was de oorspronkelijke regisseur, maar toen werd Johnston (“Jumanji,” “Captain America: The First Avenger”) aangetrokken om een aanzienlijke reshoots met uitgebreide visuele effecten te leiden toen Hallstrom een planningsconflict had. Misschien is dat de reden waarom de film zo ongericht aanvoelt, zo hakerig van toon. Het is makkelijk om van buitenaf te speculeren. Wat wel duidelijk is, is dat er tegelijkertijd te veel aan de hand is in het script van Ashleigh Powell, die voor het eerst meespeelt, en toch ook weer te weinig.
Mag ik het proberen uit te leggen. Mackenzie Foy speelt de rol van Clara, een meisje dat begrijpelijkerwijs moeite heeft om van Kerstmis te genieten na de dood van haar geliefde moeder. (Foy, die Renesmee Cullen speelde in de “Twilight” finale en een jonge Jessica Chastain in “Interstellar,” heeft een innemende aanwezigheid, maar haar Britse accent is onbetrouwbaar). Toch moet ze zich naar het uitgebreide feestmaal slepen dat ze jaarlijks met haar vader (Matthew Macfadyen) en haar broers en zussen (Ellie Bamber en Tom Sweet) bijwoont in het paleisachtige huis van haar peetvader, Drosselmeyer (Morgan Freeman). Voor haar overlijden heeft Claire’s moeder dit jaar een extra speciaal kerstcadeau voor haar geregeld: een sierlijke, eivormige doos, die ze alleen kan openen met een sleutel die op haar wacht in een magische, parallelle wereld.
Als ze een lange, gouden draad door een boomstam volgt en daar eindelijk aankomt, ontdekt ze dat de wereld in feite uit vier rijken bestaat – vandaar de titel. Het zijn het Land van Bloemen, het Land van Sneeuwvlokken, het Land van Zoetigheid en het Land van Amusement. Het laatste is een angstaanjagende, verlaten plek waar de wrede Moeder Ginger (Helen Mirren) regeert met de hulp van haar leger muizen. Al vroeg in de film worden Clara en haar notenkrakersvriend en gids, Phillip (nieuwkomer Jayden Fowora-Knight), aangevallen door een gigantische muis gemaakt van muizen, die doet denken aan wat de Minions doen als ze op elkaar klimmen in een zwakke poging om behulpzaam te zijn. Het is een van de vele CGI-set pieces die onhandig, onduidelijk en lang niet zo spannend zijn als ze willen zijn. (De begenadigde cinematograaf Linus Sandgren, Oscarwinnaar voor “La La Land”, heeft dit gefilmd, wat je alleen zou weten van de visueel opvallende danssequentie die tijdens de aftiteling wordt afgespeeld. De rest is opzichtige kitsch.)