Vreesd ongeluk
In een gesprek met een correspondent van de Associated Press gisteren, zei Miss Duncan: “Voor het eerst schrijf ik voor geld; nu ben ik bang dat er snel een ongeluk gebeurt.”
Het voorgevoel van haar onheil was maar al te waar. Een Franse chauffeur was haar aan het leren hoe ze de nieuwe auto moest besturen, die al snel voortraasde, toen de danseres de dood vond.
Het lichaam werd vanavond van het St. Roch Ziekenhuis naar haar studio gebracht.
Het lot leek ervoor gezorgd te hebben dat auto’s geen kleine rol speelden in het leven van Isadora Duncan. Meerdere malen raakte ze gewond, soms ernstig, bij auto-ongelukken, en in 1913 verdronken haar twee kinderen, Beatrice, 5 jaar, en Patrick, 3, in de rivier de Seine, bij Parijs, toen hun auto in de rivier terecht kwam.
Haar vele ongelukken
Later in 1913 raakte ze ernstig gewond bij een auto-ongeluk, en in mei 1924 werd ze bewusteloos geslagen toen haar auto in Leningrad in botsing kwam met een andere. Bij andere gelegenheden ontsnapte ze ternauwernood aan de verdrinkingsdood en een van deze ongelukken deed zich voor in Nice, waar ze om het leven kwam.
Ze had naar vrijwel alle delen van de wereld gereisd en haar leven was gevuld met ervaringen die haar naar het hoogste punt van artistiek succes brachten en naar de uiterste armoede waarin ze gedwongen was te vertrouwen op de vrijgevigheid van haar vrienden om haar schulden te betalen.
In 1921 ging zij naar Rusland, naar men zegt op uitnodiging van de sovjetregering, om in Moskou een dansschool te openen en te leiden. Er ontstonden echter moeilijkheden en ze gaf het idee al snel op, maar niet voordat ze een 27-jarige Russische dichter, Serge Vessinin, als echtgenoot had verworven.
Waren “Te Bourgeois”
Rusland, dat voor haar terugkeer naar dat land onder sovjet auspiciën, door haar werd beschreven als de enige plaats in de wereld waar de artistieke kwaliteiten die in een mens besloten liggen tot hun recht konden komen, verbleekte al snel en na haar terugkeer naar Parijs zei ze dat zelfs de Russische bolsjewistische leiders “te bourgeois” voor haar waren.
In 1922 keerde Miss Duncan, vergezeld van haar jeugdige echtgenoot, opnieuw naar de Verenigde Staten terug en gaf een serie dansen, waarbij zij in één op het toneel verscheen, gewikkeld in een rode zijden vlag.
Haar aanbod werd in sommige kringen met bewondering ontvangen, maar van andere kanten werd zij gehekeld. Deze aanvallen brachten haar ertoe publiekelijk aan te kondigen dat zij opnieuw uit de Verenigde Staten zou vertrekken en in Europa zou blijven, eraan toevoegend dat het waarschijnlijk was dat zij naar Rusland zou terugkeren.
Twee zwarte ogen
Op een feest in New York aan de vooravond van haar afvaart in 1923 ontstond er een ruzie tussen haar en Vessinin, die tot gevolg had dat Miss Duncan twee zwarte ogen kreeg. Deze affaire leek het begin van een scheiding en later kondigde zij in Parijs aan dat zij haar man naar Rusland had gestuurd, zeggende dat hij haar in een Parijs hotel had gestoord. Bij een andere gelegenheid zei ze dat hij “echt te onmogelijk was”. Vessinin pleegde later zelfmoord.
Nog maar enkele dagen geleden meldde een bericht uit Nice dat Miss Duncan verloofd was met Robert Chanler uit New York. Gisteren zei Miss Duncan echter dat het bericht over de verloving het resultaat was van een grap tussen haar en Chanler tijdens een etentje.
Isadora Duncan Geboren te San Francisco in 1880
San Francisco. 14 sept. (AP)
Isadora Duncan, die vandaag in Nice om het leven is gekomen, wordt door San Francisco geclaimd als een van haar geboortedochters. Ze werd hier in 1880 geboren. Als kind bedacht ze al dansjes en leerde ze die aan haar speelkameraadjes. Later werd ze danslerares in de school van haar moeder.
Haar eerste optreden in New York was in Daly’s Theater in 1895, als een fee in “A Midsummer Night’s Dream”. Na haar studie in Europa trad ze in 1900 in Londen op met een Shakespeare-gezelschap. Ellen Terry, zelf een beroemd danseres, was zo geïnspireerd dat ze na afloop van de dans opsprong en een enthousiast eerbetoon bracht aan de kunst van de jongere danseres.
De ambitie van Miss Duncan was “om de prachtige, ritmische bewegingen van het menselijk lichaam te herontdekken; om de ideale beweging, die in harmonie zou moeten zijn met het hoogste fysieke type, weer tot leven te wekken; om een kunst, die 2000 jaar heeft geslapen, weer wakker te maken.”
Terugkerend naar Amerika na haar optreden in Londen in 1900, werd ze weinig indrukwekkend ontvangen. Later kreeg ze internationale bekendheid door een tournee door Europa, waarbij ze in vele steden lof oogstte van artiesten. In Rusland beïnvloedde ze de heropleving van het beroemde Russische ballet en stichtte dansscholen in Europese steden en New York, waar ze een geselecteerde groep kinderen, de Duncan-meisjes, opleidde.
Miss Duncan had een openlijke afkeer van puritanisme. Ze was vrij van conventionaliteit, en werd daardoor het voorwerp van vele aanvallen.