VeepCast – Julia Louis-Dreyfus, Anna Chlumsky, Tony Hale, Reid Scott, Matt Walsh, Kevin Dunn, Gary ColeRating – 4/5
Terwijl het grootste deel van de wereld werd afgeleid door de avonturen van Daenerys Targaryen en Jon Snow, ontvouwde zich een ander soort Game of Thrones in een andere HBO-show, ook in zijn verkorte laatste seizoen. Maandag sluit Veep zijn geweldige reeks van zeven seizoenen af, die zich parallel aan GoT heeft afgespeeld. En zonder de hulp van vuurspuwende draken en gekke koninginnen – en ondanks het feit dat het grotendeels aseksueel is – overtreffen de prestaties van Veep verre alles wat we hebben gezien in het populairdere GoT.
In de laatste paar seizoenen heeft Veep te maken gehad met dezelfde morele dilemma’s als House of Cards. Kan een politieke show een element van schok en verrassing behouden in de huidige omgeving, waarin het Amerika van Donald Trump de grenzen tussen satire en het echte leven blijft vervagen?
House of Cards reageerde op deze puinhoop met een schouderophalen van ongeloof, en besloot zich volledig in te zetten om te veranderen in een sappige soap. Veep heeft zijn waardigheid behouden.
Het laatste seizoen is misschien subversiever dan de show ooit is geweest. Het presidentschap van Trump heeft Veep cynischer en onverschrokkener gemaakt. Beleidslijnen die in eerdere seizoenen gekscherend werden gesuggereerd, zijn overgenomen door echte politici, speelse plotpunten zijn uitgekomen. Zo lekten de e-mails van Selina Meyer jaren eerder uit dan die van Hilary Clinton, en werd haar campagneslogan – Continuity with Change, bedacht met het uitdrukkelijke doel om ‘betekenisloos’ te klinken – helaas door de voormalige Australische premier Malcolm Turnbull afgekeken.
Dit nieuwe nihilisme heeft showrunner David Mandel en zijn team in staat gesteld om de leegte in het hart van de show volledig te omarmen. Nadat ze per ongeluk in Cedar Plains is geland in plaats van Cedar Rapids, blaft Selina tegen haar campagneadviseurs: “Als Mohamed Atta zijn reis had laten boeken door jullie, zou hij nu nog leven.” Als ze wordt verleid met een mogelijke zwendel, zegt haar stafchef: “Je zult verdrinken in het geld, zo donker dat je wordt neergeschoten in je eigen appartement.” Een lopende grap is dat Selina’s campagne toespraken worden onderbroken door massale schietpartijen. “Was hij moslim of blank?” vraagt ze. “Blank,” zegt haar staf. “Welke is beter voor ons?”
Dit alles is behoorlijk gewaagd materiaal, en een uitstekend voorbeeld van hoe, ondanks de vele problemen, het vrije woord nog steeds een hoeksteen is van de Amerikaanse samenleving.
En terwijl Selina Meyer zich opmaakt voor haar presidentscampagne – deze keer in het echt – komen haar ergste neigingen als kleinzielige, opportunistische oplichter uit haar winterslaap. Dit is de rol van haar leven voor Julia Louis-Dreyfus, die ondanks Selina’s inherente afschuw, manieren vindt om haar te vermenselijken, en haar te projecteren als een product van haar omgeving. Ze heeft de Primetime Emmy al zes jaar op rij gewonnen voor haar rol van Selina, en als er niets gebeurt, zal ze waarschijnlijk haar zevende winnen, één voor elk seizoen.
En terwijl Game of Thrones spartelt en een decennium aan goodwill door het toilet spoelt, eindigt Veep op een daverend positieve noot. In het laatste seizoen maakt de show een sprong over de gewone satire en waagt zich in het absurde. Congreslid Jonah Ryan, ooit het mikpunt van de meest kleurrijke beledigingen, is veranderd in een overdreven versie van een Trump-type kandidaat. Er is geen situatie die hij niet erger kan maken door simpelweg zijn mond open te doen. In de loop van de laatste zeven afleveringen trouwt hij met zijn stiefzus en komt hij er later achter dat zij zijn halfzus is, loopt hij de pokken op nadat hij zich volledig heeft gestort op een anti-vaccinatiecampagne en inspireert hij tientallen vrouwen tot een #NotMe-campagne, waarin ze bewijzen dat ze in het verleden nooit met hem zijn uitgeweest.
Zelfs het voorheen miserabele Black Mirror heeft het in zich gevonden om enig fatsoen in het universum te projecteren, maar Veep heeft onze droevige situatie aangegrepen als een excuus om met de vinger te wijzen en namen te noemen. “Toute nation a le gouvernement qu’elle mérite,” zei een wijze Fransman ooit. “Elk land krijgt de regering die het verdient.” Het is allemaal jouw schuld, lijkt Veep te suggereren, met een minachting die zal blijven dienen als waarschuwing voor toekomstige generaties, voor het geval ze de behoefte voelen de boel weer op stelten te zetten.