Vele folkloristische gebruiken vinden hun oorsprong in de Middeleeuwen, toen de oude Kelten hun jaar indeelden door middel van vier grote festivals. Beltane of ‘het vuur van Bel’ had voor de Kelten een bijzondere betekenis omdat het de eerste dag van de zomer was en werd gevierd met vreugdevuren om het nieuwe seizoen te verwelkomen. Beltane wordt vandaag de dag nog steeds gevierd, maar wij kennen het misschien beter als 1 mei, of May Day.
Door de eeuwen heen werd May Day geassocieerd met plezier, feestvreugde en misschien wel het belangrijkste van alles: vruchtbaarheid. De dag wordt gemarkeerd met dorpsvolk dat rond de meiboom huppelt, de meikoningin wordt gekozen en de dansende Jack-in-the-Green aan het hoofd van de stoet staat. Men denkt dat de Jack-in-the-Green een overblijfsel is uit de verlichte tijd toen onze voorouders nog bomen vereerden.
De heidense wortels van de meifeesten hebben de gevestigde kerk en de staat niet bepaald geliefd gemaakt. In de zestiende eeuw volgden rellen toen de viering van 1 mei werd verboden. Veertien relschoppers werden opgehangen, en Hendrik VIII zou nog eens 400 ter dood veroordeelden gratie hebben verleend.
De meifeesten verdwenen vrijwel geheel na de Burgeroorlog, toen Oliver Cromwell en zijn puriteinen in 1645 de macht over het land overnamen. Hij omschreef het dansen op de meiboom als “een heidense ijdelheid die in het algemeen wordt misbruikt voor bijgeloof en goddeloosheid” en nam wetgeving aan die het einde betekende van de meibomen in dorpen in het hele land.
Morrisdansers met meiboom en pijp en taborer, Chambers Book of Days
Dansen keerde niet terug op de dorpsweiden tot de restauratie van Charles II. De ‘Vrolijke Vorst’ verzekerde zich van de steun van zijn onderdanen met de bouw van een enorme, 40 meter hoge meiboom in de Londense Strand. Deze paal luidde de terugkeer van de leuke tijden in en bleef bijna vijftig jaar staan.
Meibomen zijn nog steeds te zien op de dorpsweiden in Welford-on-Avon en in Dunchurch, Warwickshire, die beide het hele jaar blijven staan. Barwick in Yorkshire claimt de grootste meiboom van Engeland, die zo’n 30 meter hoog is.
Mei wordt nog steeds in veel dorpen gevierd met de kroning van de meikoningin. De heren van het dorp kunnen ook feestvieren met Jack-in-the-Green, die anders op de uithangborden van pubs in het hele land de Green Man wordt genoemd.
May Day tradities in Zuid-Engeland zijn onder meer de Hobby Horses die nog steeds door de steden Dunster en Minehead in Somerset, en Padstow in Cornwall razen. Het paard of de Oss, zoals hij gewoonlijk wordt genoemd, is een plaatselijk persoon gekleed in vloeiende gewaden die een masker draagt met een groteske, maar kleurrijke karikatuur van een paard.
In Oxford wordt de ochtend van May Day gevierd vanaf de top van de Magdalen College Tower met het zingen van een Latijnse hymne, of carol, van dankzegging. Daarna geven de klokken van het college het startsein voor de Morris Dancing in de straten beneden.
Verder naar het noorden in Castleton, Derbyshire, vindt op 29 mei Oak Apple Day plaats, ter herdenking van het herstel van Charles II op de troon. Volgelingen in de processie dragen takjes eik, als herinnering aan het verhaal dat koning Charles zich in ballingschap in een eik verborg om te voorkomen dat hij door zijn vijanden gevangen werd genomen.
Het is belangrijk om te onthouden dat zonder ‘The Merry Monarch’ de mei-vieringen in 1660 misschien wel voortijdig tot een einde waren gekomen.
