Een distributiedeal ligt in het wankele middengebied tussen onafhankelijke en major label artiesten. Het is een ruimte die de laatste jaren steeds populairder is geworden vanwege de flexibiliteit, vrijheid en eigendom, terwijl het vaak nog de luxe van een voorschot biedt.
De major label deal wordt in 2019 de bron van kritisch onderzoek nu artiesten, managers en anderen in de business meer opleiding en middelen hebben dan ooit tevoren. Veel mensen in de industrie begrijpen de voordelen van het tekenen bij een groot label, maar anderen geloven niet dat tekenen in deze tijd noodzakelijk is. Een groot deel daarvan is de verschuiving van fysieke naar digitale distributie, waardoor de kosten om het product in handen van de consument te krijgen zijn gedaald. De aanloopkosten om CD’s, cassettes en vinyl van goede kwaliteit te maken waren en zijn vrij duur, zeker als je ze vergelijkt met de kosten van digitale distributie. Maar het maken van de fysieke kopieën was niet je enige kostenpost of zorg, hoe zou een artiest zijn product bij detailhandelaren als Best Buy, Sam Goody en anderen krijgen om het product uit te brengen, vooral als je niet bij een groot label was getekend? Dat was zo goed als onmogelijk.
Dus vroeger was een distributiedeal een situatie waarin de distributeur betaalde voor de productiekosten van een album, beginnend bij het persen, helemaal tot en met het drukken van de labels. Distributiebedrijven waren in wezen de brug tussen de platenmaatschappijen en de detailhandel, waaronder platenzaken en grootwinkelbedrijven zoals K-Mart en Target. Platenlabels en distributiebedrijven waren verschillende entiteiten. Het platenlabel tekent de artiest en zorgt voor marketing, reclame en opnamediensten. De distributiemaatschappij sloot overeenkomsten met detailhandelszaken om de albums te verkopen. Sommige distributeurs kochten albums van platenmaatschappijen, terwijl anderen albums in consignatie distribueerden. Dat was de relatie.
Toen de platenindustrie evolueerde met de technologie, verschoof de meester van fysiek naar digitaal, waardoor de rol van een distributiebedrijf echt veranderde. Een van de eerste veranderingen was de verschuiving van de distributie-inspanningen naar iTunes, omdat dit de nummer één digitale detailhandelaar was voor de langste tijd. Terwijl de muziekindustrie de storm van illegale piraterij en downloaden doorstond, kwam streaming al snel om de business te geven wat het nodig had en nu is distributie toegankelijk voor letterlijk iedereen die een beetje geld heeft. CD Baby biedt bijvoorbeeld digitale distributie aan alle grote platforms voor $10 per liedje en $30 per album.
Wat betekent in 2019 het tekenen van een distributiedeal eigenlijk?
Wel, een new age muziekdistributiedeal kan van meerdere partijen in de industrie komen. Een echt distributieplatform zoals Tunecore, Create Music Group of Unitedmasters zou je een deal kunnen aanbieden. Een distributie dochteronderneming van een platenlabel zoals Sony’s The Orchard kan distributie diensten aanbieden voor een artiest of entiteit. Binnen deze deals komt met de voor de hand liggende distributie van uw muziek naar alle relevante streaming platforms, maar aanvullende diensten ook.
The Orchard’s websites, bijvoorbeeld, verkoopt zichzelf als “Als de industrie toonaangevende onafhankelijke distributeur en label services bedrijf”. Het bedrijf bereikt digitale en fysieke retailers wereldwijd. Een distributiedeal van Orchard kan marketing, reclame, het aanvragen van sync licentie mogelijkheden, video monetization, performance rights services, en andere label services omvatten.
Een distributiedeal bij Create Music Group zou een combinatie van digitale collectie, muziekdistributie, data & analytics, releasestrategie, financiering van artiesten, content creatie en creatieve ruimte kunnen omvatten.
Een distributiedeal bij deze bedrijven kan ook een voorschot inhouden, zij het niet hetzelfde bedrag dat een platenlabel zou geven, maar toch een voorschot. Een voorschot van 50.000 dollar terwijl je nog steeds eigenaar bent van je masters, label-lite diensten krijgt en in het ergste geval een 50/50 royalty split is een extreem goede deal en een deal waar artiesten meer naar op zoek zijn.
Een vriend van een van de grote distributeurs vertelde me eerder vandaag, “een goed distributiebedrijf onderhoudt goede relaties met zijn artiesten/klanten en accounts (Spotify/Apple, etc). Als gevolg daarvan zijn ze in staat om hun klanten / artiesten zich comfortabel te laten voelen met hun activa en hun artiest te voorzien van kansen wanneer deze zich aandienen.”
Zijn blijvende boodschap was simpel, “Elke artiest die geld wil verdienen aan content die hij bezit, zou gebruik moeten maken van een distributiebedrijf.”
De rol van het muziekdistributiebedrijf is duidelijk verschoven en nu krijgen distributeurs huid in het spel opereren als mini-platenlabels in zekere zin zonder het bezit van masters of het verzamelen van een buitensporige royalty’s.
In veel opzichten, een groot deel van de uitdagingen in het distribueren van de muziek van een artiest met succes bestaat nog steeds. Het is niet omdat de CD van een artiest in Best Buy ligt, dat hij ook verkoopt. En het feit dat de catalogus van een artiest beschikbaar is op Spotify betekent nog niet dat mensen hem ook zullen streamen. Je moet een releasestrategie hebben, je muziek moet goed zijn en je moet je product actief promoten. Shelf-ruimte is exponentieel toegenomen en terwijl entertainment consumenten blijven bloeien en de muziek toegankelijker is, is het te gelde maken van je muziek nog steeds ongelooflijk moeilijk. Het simpelweg distribueren van de muziek is niet genoeg en distributeurs weten dit en vanwege hun connecties binnen de muziekindustrie, kan het sluiten van een deal met een distributiebedrijf zeer lucratief zijn zonder je onafhankelijkheid op de lange termijn in gevaar te brengen.
De industrie lijkt de effecten van het nieuwe tijdperk distributeur te voelen, aangezien major labels en deze distributiebedrijven nu schijnbaar de strijd met elkaar aangaan om artiesten. Lee Parsons, oprichter/CEO van Ditto Music (distributiebedrijf) zegt: “Ik concurreer elke dag met major labels, De markt is nu meer dan ooit in het voordeel van de onafhankelijke artiest.” (via Billboard Biz)
In veel opzichten is een distributieplatform in de beste positie om nieuw talent te pocheren, omdat ze mogelijk toegang hebben tot data & analytics op alle platforms. Ze weten wiens muziek goed streamt op welke plaatsen op welk moment, allemaal datapunten die cruciaal zijn voor het te gelde maken van intellectueel eigendom.
In het algemeen zal een distributiedeal wereldwijde distributie van je muziek, data & analytics om te gebruiken voor marketing en het opzetten van tours, financiering van de artiest, en een aantal andere basis label diensten bevatten. Voor degenen die niet van de grote platenmaatschappij deal houden, zijn distributie deals smaakvol. Toch moet je ze verdienen en aandacht krijgen van een bedrijf voor een distributiedeal kost moeite.
Met dat gezegd te hebben voordat je een distributiedeal tekent met een bedrijf, moet je echt weten welke unieke distributiediensten je eigenlijk krijgt. Als er geen budget, lite-label services, unieke analytics tools of echte playlisting mogelijkheden zijn, waarom geef je dan 10 tot 50 procent op?
Spotify en Apple Music geven je nu al analytics tools.
Tunecore rekent $9,99 per jaar per nummer. $29.99 voor een album.
DistroKid vraagt $19.99 per jaar en laat je onbeperkt liedjes en albums uploaden. En je houdt al je royalty’s en ze leveren aan alle platforms.
Cherie Hu en Troy Carter bespraken dit vorig jaar op Midem. Distributie is een rare ruimte op dit moment. Slechts een paar bedrijven snappen het.
