Het is geen geheim dat drank Ernest Hemingway’s levensbloed was, zowel voor hemzelf als voor zijn fictieve cohorten. Frederic Henry’s favoriete drankje in A Farewell to Arms is de martini-“They made me feel civilized,” zegt hij – terwijl in The Sun Also Rises, Jake Barnes houdt van een Calvados-en-gin brouwsel genaamd de Jack Rose. In “Three Day Blow”, verpleegt Nick Adams zijn hartzeer met een fles “whiskey” (waarmee Hemingway waarschijnlijk Schotse whisky bedoelde); G&Ts zijn Thomas Hudson’s go-to in Islands in the Stream; en in Green Hills of Africa, is Hemingway zelden zonder een gimlet, hij sleept zelfs een fles Rose’s limoensap mee, aangezien verse limoenen op safari schaars waren.
Het is bijna onmogelijk om Hemingway’s eigenlijke drinkgewoonten te scheiden van zijn incidentele frat-boy capriolen. Maar dat is precies wat Philip Greene heeft gedaan in zijn uitstekende boek To Have and Have Another: A Hemingway Cocktail Companion, dat onlangs opnieuw werd uitgebracht met 35 nieuwe recepten. Zoals Greene het vertelt, was Hemingway’s kennismaking met drank quixotisch en bijna spiritueel. Ja, af en toe verraadde hij zijn alcoholische bona fides door krankzinnige, heroïsche hoeveelheden te drinken en een spoor van kapotgeslagen highballs en vriendschappen in zijn kielzog achter te laten. Maar drank was voor Hemingway vooral een existentiële zalf, een broodnodige uitlaatklep na een slopende dag van het verdedigen van het Engels van de koningin.
“Soms dronk hij duidelijk voor het effect,” zegt Greene, een Hemingway-expert en medeoprichter van het Museum of the American Cocktail in New Orleans. “Toen hij in 1961 zelfmoord pleegde, vertrouwde hij op drank om zijn pijn te verzachten. Maar hij was ook een geraffineerde drinker, een lokale kenner die de beste bars in Parijs en Pamplona opzocht. Heeft de drank hem schade berokkend? Ja. Maar wie zegt dat het niet ook zijn schrijven bevorderde? Met Hemingway is het als met wat Churchill zei: ‘Ik heb veel meer uit alcohol gehaald dan het uit mij heeft gehaald. “
To Have and Have Another verbindt Hemingway’s drinkgedrag met zijn literaire prestaties, waarbij het pad wordt gevolgd van, laten we zeggen, zijn martini bijzonderheden-1 3/4 oz. Gordon’s gin tot 1/8 oz. Noilly Prat vermouth – tot de grote Harry’s Bar martini scènes in Across the River Into the Trees, tot Hemingway’s martini buien met Spencer Tracy tijdens de opnames van The Old Man and the Sea, tot zijn bizarre martini lunch met Edward VIII, de vroegere koning van Engeland. Belangrijk is dat er meer dan 60 cocktailrecepten in staan, waarvan vele kunstwerken zijn (om er maar een te noemen: een aangeklede Tom Collins genaamd de “Maestro Collins,” waarmee Papa zijn visinspanningen van brandstof voorzag), en ook glimpen van Papa’s veeleisende dranknormen, zoals voor de martini: “Net genoeg vermouth om de bodem van het glas te bedekken… en de Spaanse cocktailuitjes heel knapperig en ook 15 graden onder nul als ze in het glas gaan.”
Hemingway genoot van een aantal uitgesproken niet-macho drankjes, zoals de White Lady (gin, Cointreau en citroensap), plus een groot aantal champagnecocktails. “Hij was dol op champagne,” zegt Greene. Verborgen in Hemingway’s papieren in de JFK Library in Boston, vond Greene een tekening voor een naamloze scotch-en-champagne creatie die Hemingway gebruikte als een kruk in de late jaren 1950, toen zijn gezondheid achteruit ging. Veelzeggend genoeg stond het in zijn medische dossiers, dus noemde Greene het “Physician, Heal Thyself.”
Hemingway’s favoriete drankje in het echte leven was volgens Greene een simpele scotch en soda. Het komt vaker voor in zijn proza dan enig ander drankje, het meest memorabel in “The Snows of Kilimanjaro,” een triest autobiografisch verhaal over een ouder wordende schrijver die worstelt met zijn eigen dood terwijl hij op safari is.
Maar Hemingway hield ook een fles Campari bij de hand op safari, voor zijn geliefde negroni’s. Of waren het Americanos? In “a rare mixological mix-up,” schrijft Greene, haalt Papa de twee drankjes door elkaar in Across the River and Into the Trees: “Ze dronken negronis, een combinatie van twee zoete vermouths en seltzer water” – een precieze beschrijving van een Americano. Negroni’s bevatten, onvergeeflijk, gin. Hoe, vraagt Greene zich af, kan Hemingway de gin vergeten zijn? Misschien overtrad Hemingway bij deze gelegenheid zijn kardinale regel om nooit te drinken voordat hij ging schrijven.
Naast de mint julep ontbreekt bourbon in To Have and Have Another, zoals merkwaardigerwijs ook in Hemingway’s proza.
“Hij dronk het zeker, met name Old Forester. Maar hij schrijft er niet over,” zegt Greene. “
Hoewel daiquiris maar één keer in Hemingway’s proza voorkomen – in Islands in the Stream – vond hij ze lekker genoeg om er 17 in één keer achterover te slaan in de El Floridita. Controversieel is dat de twee recepten hier – voor de Floridita’s beroemde verkeerd gespelde “E. Henmiway Special” en de “Papa Doble” – geen suiker bevatten, omdat Papa een hekel had aan zoete dranken (“Geen suiker. Geen opsmuk,” zijn zijn daiquiri richtlijnen). Dat verklaart waarom, ondanks wat sommigen je willen doen geloven, Hemingway geen mojito fan was. Greene laat zelfs doorschemeren dat Papa misschien wel nooit een mojito heeft geproefd.
“Er bestaan zoveel mythes,” zegt Greene. “Zoals dat Hemingway de Bloody Mary heeft uitgevonden. Maar dat is gewoon folklore die voortkwam uit Hotel Ritz in Parijs, waar hij heen ging toen hij zijn drankgebruik geheim wilde houden voor zijn toenmalige vrouw, Mary Welsh. Zij werd ‘die verdomde vrouw, Mary’, wat veranderde in de ‘Bloody Mary’. Zoals zoveel met Hemingway, is het een mooi verhaal, maar het klopt niet met de werkelijkheid.”
Voor toegang tot exclusieve gear-video’s, interviews met beroemdheden en meer, abonneer je op YouTube!