Voeding
Pinto en zwarte bonen zijn vergelijkbaar als het gaat om de voedingswaarde per portie. Beiden bieden veel eiwitten en vezels in een verpakking met een vergelijkbaar aantal calorieën.
Pintobonen bevatten echter iets meer koolhydraten en een hoger vetgehalte dan zwarte bonen, wat voornamelijk wordt toegeschreven aan hun hoge zetmeelgehalte.
Vergeleken met andere voedingsmiddelen zijn zwarte en pinto bonen vrijwel vetvrij.
Purines
Beide bonen bevatten een natuurlijk voorkomende chemische stof die purines wordt genoemd. Uit onderzoek is gebleken dat purines bij mensen een teveel aan urinezuur veroorzaken, wat kan leiden tot jicht en de vorming van nierstenen.
In de keuken
Wanneer pinto- en zwarte bonen droog zijn, moeten ze minstens een uur koken voor ongeveer drie kopjes. Door de bonen 6 tot 8 uur te weken, wordt de totale kooktijd korter.
Bonen uit blik zijn voorgekookt en hoeven vaak alleen te worden opgewarmd voor het serveren.
Gerechten
Gekookte zwarte of pintobonen geven smaak en volume aan vrijwel elk gerecht, van salades en soep tot rijst. Elke boon is echter gebonden aan een kenmerkend etnisch gerecht:
In Amerika worden pintobonen het vaakst gebruikt in de Mexicaanse keuken. Je herkent deze bonen in gepureerde vorm als refried beans, gebruikt in dipsausjes en als vulling van burrito’s en andere wraps. Pintobonen zijn ook een hoofdbestanddeel in Brazilië, samen met vlees en rijst.
Pintobonen gebruikt voor het maken van refried beans (links) en zwarte bonensoep met een bijgerecht van rijst (rechts).
De zwarte boon wordt in bijna heel Latijns-Amerika en in veel Latijns-Amerikaanse enclaves in de Verenigde Staten als hoofdbestanddeel opgediend. Het is een zeer populaire boon in verschillende regio’s van Brazilië, en wordt gebruikt in feijoada, het nationale gerecht. Het is ook een hoofdingrediënt van Moros y Cristianos in Cuba, een onmisbaar ingrediënt in de typische gallo pinto van Costa Rica en Nicaragua, en de basis van pabellón criollo in Venezuela. In de keuken van de Dominicaanse Republiek wordt het ook gebruikt voor een variatie op de Moros y Cristianos die eenvoudig Moro de Habichuelas Negras wordt genoemd. De zwarte schildpadboon is ook populair als ingrediënt voor soep. In Cuba is zwarte bonensoep een traditioneel gerecht, meestal geserveerd met witte rijst.
Zwarte bonen zijn ook zeer populair in zuidwestelijke en Caribische gerechten.
Textuur
Een belangrijk onderscheid tussen de twee bonen – vooral voor degenen die willen experimenteren met koken – is de textuur.
Zwarte bonen zijn iets kleiner, en hebben een stevige, al dente textuur. Deze stevigere textuur is de reden waarom zwarte bonen in soepen worden gebruikt, omdat ze bestand zijn tegen hoge temperaturen en tegen het vocht dat andere bonen papperig zou kunnen maken. Zwarte bonen worden vaak beschreven als bonen met een champignontextuur.
Pintobonen daarentegen zijn uitstekend geschikt om te pureren, en hebben een textuur die lijkt op die van een gekookte aardappel.
Oorsprong
Plant
Zowel pinto- als zwarte bonen zijn afkomstig van peulvruchten, wat in wezen planten zijn die bonen als vrucht aanbieden. Soortgelijke planten produceren eetbare producten zoals tamarinde, pinda’s en linzen. De bonen bepalen in wezen de plant waar ze vandaan komen, dus je zou gedroogde of verse bonen als zaden kunnen gebruiken als je van plan bent om bonen in je tuin te kweken.
Geografische oorsprong
De zwarte boon komt oorspronkelijk uit Midden- en Zuid-Amerika, en werd daar veel gebruikt door inheemse bevolkingsgroepen. De boon werd in de 15e eeuw door Spaanse ontdekkingsreizigers naar Europa gebracht. Van daaruit verspreidde de boon zich naar Azië, waar hij vandaag de dag nog steeds wordt gebruikt.
De pintoboon is ook afkomstig uit Peru, en werd al in 300 v. Chr. in Brazilië gegeten. Migrerende inheemse stammen brachten de pinto tot in het noorden van Colorado. Het blijft een hoofdbestanddeel en de populairste boon in Mexico en Noord-Amerika.
Etymologie
De zwarte boon, of schildpadboon, is genoemd naar zijn kenmerkende kleur, die niet verandert als hij wordt gekookt. In het Spaans betekent “pinto” geverfd, verwijzend naar het bruin-met-vlekken uiterlijk van de boon. De pinto ziet er echter alleen zo uit wanneer hij droog en ongekookt is.