Chrześcijańscy demonolodzy zgadzają się, że związki seksualne między demonami a ludźmi zdarzają się, ale nie zgadzają się co do tego, dlaczego i jak. Powszechnym punktem widzenia jest to, że demony skłaniają mężczyzn i kobiety do grzechu pożądania, a cudzołóstwo jest często uważane za grzech towarzyszący. Pierre de Rostegny popierał ideę, że Szatan wolał mieć stosunki seksualne z zamężnymi kobietami, aby dodać cudzołóstwo do jej grzechów.
Gregory z Nyssy twierdził, że demony miały dzieci z kobietami zwanymi kambionami, co dodawane do dzieci, które mieli między sobą, przyczyniało się do zwiększenia liczby demonów.
Uważano, że demony zawsze utrzymywały stosunki seksualne z czarownicami pod postacią inkubów i sukkubów, a niektóre czarownice rzekomo odbywały stosunki seksualne z diabłem pod postacią samca kozy. Ale zwykli ludzie, jak wierzono, również byli uwodzeni przez inkuby i sukkuby, zwłaszcza podczas snu, a czasem po przebudzeniu, pod postacią pięknego mężczyzny lub kobiety, którzy podniecali ich pożądanie do tego stopnia, że nie byli w stanie oprzeć się pokusie, chociaż możliwość oporu zawsze istniała, jak twierdzili chrześcijańscy teologowie, ale skłonność do grzechu była silniejsza niż ich wiara. Francesco Maria Guazzo oferował szczegółowe opisy stosunków seksualnych między demonami a ludźmi.
Nicholas Remy, nie zgadzając się z wieloma teologami i demonologami, popierał ideę, że nawet jeśli kobieta sprzeciwiała się oporowi demona, mógł on ją zgwałcić, i pisał o przypadku młodej nastolatki, która „została zgwałcona dwa razy tego samego dnia przez demona, chociaż sprzeciwiała się oporowi, a jej ciało nie było wystarczająco dojrzałe, aby przyjąć mężczyznę, prawie umarła z powodu bólu”. Katarzyna Latonia wyznała mu ten przypadek w 1587 roku. Nie wiadomo, czy wyznanie to było pretekstem do uniknięcia podania nazwiska gwałciciela, czy też dziewczyna rzeczywiście myślała, że zgwałcił ją demon. Sylvester Prieras zgodził się z Remy’m, popierając ideę, że demony mogły gwałcić nie tylko zwykłe kobiety, ale także zakonnice.
Malleus Maleficarum ustalił, że związki seksualne między demonami a ludźmi były istotnym przekonaniem dla chrześcijan. Jednak jego autorzy brali pod uwagę również możliwość, że demony wywoływały fałszywą ciążę u niektórych kobiet, napełniając ich brzuchy powietrzem dzięki pewnym ziołom, które kazały im pić w napojach podczas szabatów; w czasie porodu z pochwy kobiety wydostawała się duża ilość powietrza. Fałszywa ciąża została później wyjaśniona przez medycynę.
Wielu teologów chrześcijańskich (między innymi Marcin Luter i Jean Bodin) wierzyło, że demony mogą zapładniać kobiety, ale ich dzieci będą miały krótkie życie i będą do niczego; inni teologowie (między innymi Francisco Valesio, alias Valesius, Tomaso Malvenda i Johann Cochlaeus) uważali, że te dzieci mogą być ważnymi postaciami, takimi jak Attyla, Marcin Luter, Meluzyna lub Antychryst.
Augustyn z Hippony, papież Innocenty VIII, Albertus Magnus, Tomasz z Akwinu, Piotr z Paludy, Marcin z Arles i Ludovico Maria Sinistrari wierzyli, że demony mogą zapładniać kobiety, ale Ulrich Molitor, Heinrich Kramer, Jacob Sprenger i Nicholas Remy nie zgadzali się z tym.
Według Remy’ego stosunki seksualne z demonami były bolesne, tymczasem wiele osób, które przyznały się do tych stosunków, mówiło, że były one satysfakcjonujące.
Henri Boguet i Johann Meyfarth poparli ideę, że demony prowokowały wyimaginowany stosunek, ponieważ nie posiadały organów płciowych, takich jak penis czy pochwa.
NephilimEdit
W rozdziale 6 Księgi Rodzaju „synowie Boga”, uważani przez niektórych za upadłe anioły, spółkowali z ludzkimi kobietami, tworząc rasę super-istot zwanych Nefilim.
Ta interpretacja jest kwestionowana przez niektórych, którzy twierdzą, że „synowie Boga” w tym tekście odnoszą się tylko do wierzących w „obiecane nasienie” (Rdz 3,15) i że „córki ludzkie” odnoszą się do pogańskich kobiet, szczególnie sugerując, że potomkowie Seta żenili się z potomkami Kaina.
Podług tej interpretacji Nefilim nie byli fizycznymi olbrzymami, ale po prostu mężczyznami bez sumienia, którzy byli niezwykle złośliwi i agresywni. Ta interpretacja ogranicza bezpośrednią rolę demonów we wczesnej rasie ludzkiej jedynie do roli wpływania na ludzkie sprawy, bez faktycznego angażowania się w stosunki seksualne z samymi ludźmi. Zgodnie z tą interpretacją Nefilim są potomstwem upadłych aniołów, ale byli pełnokrwistymi mężczyznami, którzy byli szczególnie podatni na wpływ demonów na ich działania.
Ten argument wywodzi się z mesjanistycznych interpretacji Starego Testamentu, które utrzymują, że ludzie potrzebują wybawienia od osądu Jahwe z powodu grzechu, twierdząc, że demony próbują jedynie powstrzymać ludzi przed wiarą w mesjasza, a mogą to osiągnąć bez spółkowania z ludźmi.
Wynika to z mesjanistycznych interpretacji Starego Testamentu, które utrzymują, że ludzie potrzebują wybawienia od osądu Jahwe z powodu grzechu.