Termometr Réaumura zawierał rozcieńczony alkohol (etanol) i był skonstruowany na zasadzie użycia 0° dla temperatury zamarzania wody i stopniowania rurki na stopnie, z których każdy stanowił jedną tysięczną objętości zawartej w bańce i rurce do znaku zerowego. Zasugerował, że stężenie alkoholu powinno być takie, aby zaczął on wrzeć przy 80°Ré – to znaczy, gdy powiększył swoją objętość o 8%. Wybrał alkohol zamiast rtęci, ponieważ rozszerza się ona bardziej widocznie, ale stwarzało to problemy: jego oryginalne termometry były bardzo nieporęczne, a niska temperatura wrzenia alkoholu sprawiała, że nie nadawały się do wielu zastosowań. Producenci przyrządów wybierali różne ciecze, a następnie używali 80°Ré dla oznaczenia temperatury wrzenia wody, co powodowało wiele nieporozumień. W 1772 roku Jean-André Deluc przestudiował kilka substancji używanych wówczas w termometrach i doszedł do wniosku, że termometry rtęciowe są najlepsze do praktycznego użytku; na przykład, jeśli zmieszano dwie równe ilości wody o temperaturze x i y stopni, temperatura wyniku była średnią temperaturą x i y stopni, a ta zależność była wiarygodna tylko wtedy, gdy używano rtęci. Od końca XVIII wieku rtęć była używana niemal bez wyjątku. Jej zakres wynosi od 0 do 80 stopni