Dorastałam w typowej „amerykańskiej rodzinie”. Moja mama została w domu ze mną i moimi trzema starszymi siostrami Phyllis, Natalie i Catherine, dopóki nie skończyłem około trzech lub czterech lat. Potem moi rodzice pracowali w szkole, którą razem założyli. Odnosiliśmy sukcesy finansowe i mieszkaliśmy w dużym domu w pięknej okolicy. Naszą rodzinną tajemnicą, jak wiele innych w tamtych czasach, było to, że moja matka cierpiała na chroniczną depresję i była alkoholiczką. Jej pijackie zachowanie na spotkaniach rodzinnych, a zwłaszcza na spotkaniach towarzyskich, było stałym źródłem wstydu i zażenowania dla nas wszystkich.
Przenosimy się do 1979 roku… Miałem 16 lat i ukończyłem już szkołę średnią, pracowałem na pełny etat i oszczędzałem pieniądze na mój „życiowy cel”, którym było podróżowanie po świecie z deską surfingową w ręku w poszukiwaniu idealnej fali. Kiedy skończyłem 18 lat, moi rodzice nie mogli powiedzieć „nie”! 15 czerwca 1979 roku życie zostało zdefiniowane na nowo, tak jak je znałem. Wypadek przy nurkowaniu na nabrzeżu 56th Street w Newport Beach spowodował, że zostałem sparaliżowany. W tej jednej chwili jedne drzwi się zatrzasnęły, a drugie otworzyły. Moje prawdziwe życiowe przeznaczenie właśnie się zaczynało, które miałem sobie uświadomić dopiero w późniejszym życiu.
Moje pięć miesięcy rehabilitacji fizycznej było skomplikowane przez depresję mojej matki, która przejawiała się w większym piciu, przynosząc jeszcze bardziej dzikie, nieobliczalne i często gwałtowne zachowanie.
Nikt z nas nie powiedział tego na głos, ale prawda była taka, że mój uraz rdzenia kręgowego był czymś więcej niż moja matka mogła znieść i to ją złamało.
Przynajmniej 3 razy w każdym tygodniu moja matka dzwoniła do mnie do mojego pokoju szpitalnego między 2:00 a 3:00 rano. Telefon dzwonił do czasu, aż pielęgniarka mogła dostać się do mojego pokoju, co czasami trwało aż 10 minut. Nigdy nie było głosu na drugim końcu, kiedy pielęgniarka odbierała telefon i przykładała go do mojego ucha; zamiast tego słyszałem tylko jedną z dwóch płyt, albo Johna Denvera, albo Judy Collins, grających w tle. Wiedziałem, że to ona, bo to były jedyne dwie płyty, które posiadała.
Cztery lata po mojej kontuzji, moja matka odebrała sobie życie. W tamtych czasach nie było żadnych grup wsparcia dla osób niepełnosprawnych i/lub świadomości nie były łatwo dostępne. Dziś zdaję sobie sprawę, że strata mojej matki stworzyła we mnie głębokie wezwanie do działania, które doprowadziło mnie do stworzenia programu szkoleniowego dla szkół, grup kościelnych i pracowników służby zdrowia. Moim celem w tych szkoleniach jest umożliwienie ludziom postrzegania niepełnosprawności w innym, mniej tragicznym kontekście, który będzie źródłem nadziei dla tych osób, lub ich bliskich, które zostały dotknięte niepełnosprawnością.
Jednak dopiero w 1993 roku, kiedy zacząłem pracować w firmie zajmującej się sprzedażą wózków inwalidzkich, uznałem pomoc osobom niepełnosprawnym za priorytet w moim życiu. W tym czasie nauczyłem się jak oceniać i dopasowywać wózki inwalidzkie do potrzeb osób niepełnosprawnych.
W 1994 Medicaid wydał mandat dla każdego stanu, aby stworzyć system zarządzanej opieki dla ich odbiorców Medicaid. Uznałem, że proces, w którym niepełnosprawni konsumenci nabyli wózki inwalidzkie miał się radykalnie zmienić, gdzie niepełnosprawni mogliby być prawnie pozbawieni usług i sprzętu, który miałby głęboki wpływ na jakość ich życia. Dostrzegłem potrzebę i szansę, jaką stwarzała ta zmiana. Odszedłem z firmy handlującej wózkami inwalidzkimi i założyłem Adaptive Technologies Group.
Organizacja Medi-Cal Managed Care Authority w Orange County został stworzony przez CalOptima i pierwotnie składał się z ponad 30 oddzielnych planów opieki zdrowotnej. Większość z tych planów pochodziła z rynku ubezpieczeń komercyjnych. Case managerowie, którzy wcześniej widzieli jeden lub dwa wnioski o wózek inwalidzki w karierze, teraz widzieli tyle każdego tygodnia. Niewielu z nich, jeśli w ogóle, miało wystarczające doświadczenie z rehabilitacyjnymi wózkami inwalidzkimi, aby stwierdzić, czy zalecenia sprzedawcy wózków, który miał w tym swój interes, były medycznie właściwe i opłacalne. Zalecenia dealerów były często funkcjonalnie nieodpowiednie dla pacjenta, narażając go na ryzyko deformacji kręgosłupa i/lub zagrażające życiu odleżyny, które często wymagają hospitalizacji.
GrupaAdaptive Technologies zapewniła niezależne, zewnętrzne oceny wózków inwalidzkich dla tych planów zdrowotnych w połączeniu ze szkoleniem dla menedżerów. Upewniłem się, że pacjenci byli dopasowywani do wózków inwalidzkich, które umożliwiały najwyższą funkcjonalność i największe bezpieczeństwo, utrzymując ich w zdrowiu i poza szpitalem, zapewniając im najwyższą możliwą jakość życia.
W styczniu 1999 roku niejasny stan znany jako autonomiczna dysrefleksja przerwał zdrowe naczynie krwionośne w moim mózgu, powodując rozległy krwotok, pozostawiając mnie w śpiączce przez 11 dni, z niewielkimi szansami na przeżycie. Moja hospitalizacja i następujący po niej okres rekonwalescencji i rehabilitacji uniemożliwiły mi kontynuowanie pracy w Adaptive Technologies Group.
Gdy w pełni odzyskałem zdrowie po krwotoku i byłem w stanie przetwarzać myśli w sposób jasny i spójny, zdałem sobie sprawę z nowego i wyższego celu dla mojego życia. Tak niewiele brakowało, abym uniknął śmierci z nienaruszonym głosem i umysłem, a zostałem obdarzony jasnością celu i wizją, z której z pomocą wielu wspaniałych wolontariuszy narodziło się Wheels of Mercy.
Podczas przeprowadzania oceny wózków inwalidzkich w domach, byłem świadkiem tego, co stało się przewidywalnym wzorcem. Każdy konsument, którego ocenialiśmy pod kątem nowego wózka inwalidzkiego, miał 2 lub 3 swoje poprzednie wózki w magazynie. Większość z tych wózków była w bardzo dobrym stanie i nie robiła nic więcej niż zbieranie kurzu. Nie tylko były w dobrym stanie, ale większość z nich była dostosowana do potrzeb użytkowników.
Te wózki inwalidzkie, po zebraniu, naprawie, odnowieniu i skatalogowaniu w relacyjnej bazie danych; mają moc, by odmienić życie w kraju i za granicą.
Moją misją jest zebrać 30-40 milionów wózków inwalidzkich, które nie robią nic więcej niż zbierają kurz w całym kraju, naprawić je i odnowić, i dać je ludziom, którzy ich potrzebują, ale nie mogą sobie na nie pozwolić.
W dodatku do naszego głównego celu; Wheels of Mercy zapewnia te dodatkowe programy:
Szkolenie w zakresie świadomości niepełnosprawności (rozwijanie pewności siebie w interakcji z osobami niepełnosprawnymi)
– Zmiana negatywnego postrzegania, poczucia nieznanego i obaw, które mogą mieć studenci, grupy kościelne, pracownicy służby zdrowia, pracodawcy i pracownicy, aby objąć osoby niepełnosprawne.
Adwokatura
– Osobiście reprezentuję osoby niepełnosprawne, którym Medicaid odmawia prawa do przepisanych przez lekarza operacji, sprzętu, lekarstw lub innych potrzebnych usług podczas rozpraw państwowych.