W dwóch kolejnych latach XVII wieku Londyn dotknęły dwie straszliwe klęski. Wiosną i latem 1665 roku epidemia dżumy rozprzestrzeniała się z parafii do parafii, aż tysiące ludzi zmarło, a ogromne doły wykopane w celu zebrania ciał były pełne. W 1666 roku Wielki Pożar Londynu zniszczył znaczną część centrum Londynu, ale także pomógł zabić niektóre z czarnych szczurów i pcheł, które przenosiły bakcyla dżumy.
Dżuma Buboniczna była znana jako Czarna Śmierć i była znana w Anglii od wieków. To była upiorna choroba. Skóra ofiary stawała się czarna, a gruczoły zapalne w pachwinach, w połączeniu z kompulsywnymi wymiotami, spuchniętym językiem i rozdzierającym bólem głowy sprawiały, że była to straszna, męcząca choroba.
Dżuma rozpoczęła się na Wschodzie, prawdopodobnie w Chinach, i szybko rozprzestrzeniła się po Europie. Całe społeczności zostały wymazane z powierzchni ziemi, a trupy zaśmiecały ulice, ponieważ nie było nikogo, kto mógłby je pochować.
Buboes u ofiary dżumy
Zaczęło się w Londynie w biednej, przeludnionej parafii St. Giles-in-the-Field. Na początku zaczęło się powoli, ale do maja 1665 roku zmarły 43 osoby. W czerwcu 6137 osób zmarło, w lipcu 17036 osób i na jego szczyt w sierpniu, 31159 osób zmarło. W sumie, 15% populacji zginęło podczas tego strasznego lata.
Inkubacja trwała zaledwie cztery do sześciu dni, a kiedy zaraza pojawiała się w gospodarstwie domowym, dom był zapieczętowany, skazując tym samym całą rodzinę na śmierć! Domy te wyróżniały się namalowanym na drzwiach czerwonym krzyżem i słowami: „Panie, zmiłuj się nad nami”. W nocy, w odpowiedzi na wołanie: „Wyprowadźcie swoich zmarłych”, wynoszono zwłoki na wóz i wywożono do dołów morowych. Jeden zwany Great Pit znajdował się w Aldgate w Londynie, a drugi w Finsbury Fields.
Król, Karol II i jego dwór opuścili Londyn i uciekli do Oxfordu. Ci ludzie, którzy mogli, odesłali swoje rodziny z Londynu w tych miesiącach, ale biedni nie mieli innego wyjścia, jak tylko zostać.
W swoim dzienniku Samuel Pepys daje żywy obraz pustych ulic w Londynie, ponieważ wszyscy, którzy mogli, wyjechali, próbując uciec przed zarazą.
Wierzyło się, że trzymanie w nosie bukietu kwiatów chroniło przed zarazą i do dziś sędziowie wciąż otrzymują gaj do noszenia przy uroczystych okazjach jako ochronę przed zarazą!
Piosenka o zarazie jest wciąż śpiewana przez dzieci. Ring-a-ring of roses” bardzo szczegółowo opisuje objawy zarazy i kończy się słowami „All fall down”. Ostatnie słowo, „martwy”, jest dziś pomijane.
Dżuma rozprzestrzeniła się w wielu częściach Anglii. York był jednym z miast, które bardzo ucierpiało. Ofiary zarazy zostały pochowane poza murami miasta i mówi się, że od tego czasu nigdy nie były naruszane, jako zabezpieczenie przed ponownym pojawieniem się strasznej zarazy. Trawiaste nasypy pod murami miasta są miejscem, w którym znajdują się te doły morowe.
Okno morowe, Eyam Church
Mała wioska w Derbyshire o nazwie Eyam, 6 mil na północ od Bakewell, ma historię tragedii i odwagi, która na zawsze pozostanie w pamięci.
W 1665 roku podróżnik przywiózł do Eyam skrzynię z praniem. Okazało się, że pranie było zarażone pchłami i rozpoczęła się epidemia.
80% ludzi zmarło w tym miejscu, a w Derbyshire mogła wybuchnąć straszna epidemia, gdyby w wiosce nie było odważnego rektora Williama Mompessona. Przekonał on mieszkańców, by nie uciekali z wioski i nie rozprzestrzeniali infekcji, lecz zostali do czasu, aż zaraza się skończy. Jego żona była jedną z wielu ofiar, a jej grób można zobaczyć na cmentarzu w Eyam.
Mompesson głosił kazania na świeżym powietrzu w czasie zarazy, na skale w dolinie zwanej obecnie Cucklett Church. Co roku w ostatnią niedzielę sierpnia odbywa się tu nabożeństwo upamiętniające to wydarzenie. Podczas „oblężenia” mieszkańcy wsi wrzucali pieniądze na prowiant do studni, aby nie rozprzestrzeniać infekcji na monetach.
Mompesson’s Well
W niektórych miastach i wsiach w Anglii nadal istnieją stare krzyże rynkowe, które mają wgłębienie u podnóża kamiennego krzyża. W czasach zarazy wypełniano je octem, ponieważ wierzono, że ocet zabije wszelkie zarazki na monetach i w ten sposób powstrzyma chorobę.
Dżuma trwała w Londynie do późnej jesieni, kiedy chłodniejsza pogoda pomogła zabić pchły.
Przez wieki dżuma wybuchała w Europie i na Dalekim Wschodzie. W 1900 roku pojawiły się ogniska dżumy w miejscach tak odległych od siebie jak Portugalia i Australia.
Grypa wydaje się być nowoczesną formą dżumy. Pod koniec pierwszej wojny światowej epidemia grypy okrążyła świat w latach 1918-1919. W ciągu roku zmarło 20 milionów ludzi na całym świecie.
