Jednym z dziwniejszych roszczeń do sławy Wydziału Psychologii na Harvardzie jest to, że był on kiedyś domem dla dwóch czołowych postaci kontrkultury lat 60. i kultury psychodelicznej.
W 1960 roku dwóch młodych, obiecujących psychologów na Harvardzie, Timothy Leary i Richard Alpert, zaczęło badać wpływ substancji psychotropowych na ludzki umysł.
Uzasadniali oni, że psychologia jest nauką o umyśle, w tym o jego związku z mózgiem, ciałem i środowiskiem. Psychologia, argumentowali, ma uzasadnione zainteresowanie tym, jak substancje zmieniające umysł wpływają na poznanie, percepcję i emocje. W tamtym czasie możliwe niebezpieczeństwa związane z badaniem takich substancji nie były tak dobrze znane, jak w kolejnych dekadach.
Po uzyskaniu doktoratu z psychologii na Uniwersytecie Stanforda, Richard Alpert przybył na Harvard w 1953 roku jako asystent profesora. Na początku swojej kariery Alpert prowadził badania z zakresu psychologii osobowości i psychologii społecznej.
Timothy Leary otrzymał tytuł doktora psychologii na Uniwersytecie Berkeley i rozpoczął wykłady na Harvardzie w 1959 roku. Wczesne badania Leary’ego skupiały się na interakcji wymiarów osobowości i relacji społecznych; pracował on również jako psychoterapeuta.
Krótko po przybyciu Leary’ego na Harvard, on i Alpert rozpoczęli Harvard Psilocybin Project. Psilocybina jest enteogenicznym halucynogenem, który naturalnie występuje w niektórych gatunkach grzybów; Leary i Alpert starali się udokumentować jej wpływ na ludzką świadomość poprzez podawanie jej ochotnikom i nagrywanie ich opisów doświadczeń w czasie rzeczywistym. W czasie badań Leary’ego i Alperta na Harvardzie, ani LSD, ani psylocybina nie były nielegalnymi substancjami w Stanach Zjednoczonych.
Do 1962 roku różni członkowie wydziału i administratorzy na Harvardzie byli zaniepokojeni bezpieczeństwem badanych przez Leary’ego i Alperta i krytykowali rygor ich nieortodoksyjnej metodologii (w szczególności, badacze prowadzili swoje badania, gdy sami byli pod wpływem psylocybiny). Koledzy Leary’ego i Alperta podważali wartość naukową ich badań, jak również pozornie lekkomyślne podejście, z jakim były one prowadzone (np. słabo kontrolowane warunki, nielosowy dobór uczestników). Artykuły drukowane w Harvard Crimson oskarżały Alperta i Leary’ego nie tylko o prowadzenie badań nad lekami psychotropowymi, ale także o aktywne promowanie ich rekreacyjnego używania.
Leary i Alpert nalegali na naukowy cel swoich przedsięwzięć i zgodzili się na zasady mające na celu ochronę badanych, w tym zakaz udziału studentów. Początkowo Leary i Alpert wykorzystywali w swoich badaniach jedynie ochotniczych (jeśli nie w pełni poinformowanych) absolwentów. Jednak wiosną 1963 roku Harvard został zmuszony do zwolnienia Alperta po tym, jak podał on psylocybinę studentowi studiów licencjackich poza kampusem. Leary również został zwolniony z uniwersytetu, a Harvard Psilocybin Project gwałtownie się zakończył.
Zdyskredytowani przez swój brak naukowego rygoru i nieprzestrzeganie ustalonych wytycznych badawczych, Timothy Leary i Richard Alpert zostali wyrzuceni z uczelni, ale to nie był koniec ich publicznego życia: obaj mężczyźni stali się ikonami psychodelicznego narkotyku, kontrkultury i ruchu na rzecz ludzkiego potencjału. Leary zasłynął sloganem „Tune in, Turn On, Drop Out”: Alpert, pod pseudonimem Baba Ram Dass, napisał popularną książkę Be Here Now, opisywaną jako „współczesny duchowy klasyk.”
Źródła
Krassner, P., Ed. (2001). Psychedelic Trips for the Mind. Nowy Jork: Trans-High Corporation.
Leary, T. (1983). Flashbacks: An Autobiography. Los Angeles, CA: J.P. Tarcher, Inc.
Leary, T. & Alpert, R. (1962). List do redakcji. The Harvard Crimson, 13 grudnia 1962.
Sigel, E. (1962). Ekspert od psilocybiny oskarża Leary’ego, Alperta o narkotyki. The Harvard Crimson, 12 grudnia 1962
Sigel, E. (1962).