Ślimak bananowy

Nazwa naukowa
Ariolimax californicus, A. columbianus, and A. dolichophallus

Nazwa, klasyfikacja, zasięg i siedlisko
Potoczna nazwa „ślimak bananowy” opisuje osiem gatunków ślimaków lądowych występujących w wilgotnych, umiarkowanych, iglastych lasach wzdłuż zachodniego wybrzeża, od Kalifornii do Alaski. Izolowane populacje występują wzdłuż wybrzeża tak daleko na południe, jak San Diego County, a także na niektórych wilgotnych zachodnich zboczach Sierra. Kalifornia, zwłaszcza Santa Cruz Mountains, jest gatunkiem hot spot.

Często jasnożółty, ślimaki bananowe mogą przypominać ich imiennik owoce w różnych stadiach dojrzałości lub rozkładu, cieniowanie od białego do zielonkawych brązów i prawie czarny. Pacyfik ślimak bananowy (A. columbianus), który jest czasami plamisty, jest najbardziej rozpowszechniony i znajduje się poza Kalifornią. Mieszkańcy Edgewood mogą być jednym z dwóch innych gatunków, A. californicus, lub A. dolichophallus. Zewnętrznie wszystkie wydają się bardzo podobne, a eksperci używają wewnętrznych różnic, głównie w strukturze genitaliów, do rozróżnienia gatunków. Nowoczesna biologia molekularna sugeruje nowe klasyfikacje.

Ślimaki i ślimacznice są ślimakami („żołądko-stopami”), prawdopodobnie największą klasą w obrębie bardzo dużego i zróżnicowanego azylu Mollusca. Technicznie rzecz biorąc, „ślimak” odnosi się tylko do typu ciała, a nie do blisko spokrewnionej grupy zwierząt, ponieważ ślimaki ewoluowały ze ślimaków wiele razy, w różnych stadiach rozwojowych. Oznacza to, że ciało ślimaka musi mieć pewne zalety. Muszla z pewnością zapewnia ochronę, ale jest też nieporęczna i wymaga diety o wyższej zawartości wapnia. Opływowe ślimaki zyskały dostęp do mikrośrodowisk, w których ślimaki nigdy by się nie zmieściły, ale straciły ochronę przed odwodnieniem. Ślimaki wymagają niezawodnej wilgoci. Kiedy jest zbyt gorąco lub sucho, aby wyjść na zewnątrz, chowają się w wilgotnym, zacienionym schronieniu. Zapisz swoje poszukiwania ślimaków bananowych dla chłodnych, wilgotnych dni i zacienionych miejsc, które mają tendencję do pozostawania wilgotnym i chłodnym nawet w słoneczne dni.

Co szukać i zauważyć
Ślimaki bananowe są największymi ślimakami lądowymi w Ameryce Północnej i drugimi co do wielkości na świecie. Mogą one osiągnąć 10 cali i 4 uncje do ćwierć-funtów, ale są bardziej typowo o 6 do 8 cali. długo. (Jeden europejski ślimak osiąga 12 in.)

Cztery macki rozciągają się od głowy. Sterczące w górę jak peryskopy, większe, górne dwie są mackami optycznymi; małe czarne kropki na końcach wykrywają natężenie światła. Dolna para czuciowa ma czucie i węch. Wszystkie macki poruszają się niezależnie i mogą się szybko schować, aby chronić cenne sensory. W przypadku utraty macki, regeneruje się ona. Poniżej macek, w jamie gębowej znajduje się radula (L. scraper), przypominająca język wstęga pokryta rzędami maleńkich, wymiennych, skierowanych ku tyłowi zębów, które zgarniają pokarm do przełyku. (Jest on również używany w walkach ślimaków.)
Aby zjeść, ślimak wysuwa swój odontofor, który podtrzymuje radulę, jak widać na tym filmie Kevina Dicka.

To, co wydaje się być przeciągnięte przez grzbiet i głowę, to skórzaste pokrycie zwane płaszczem. To jest to, co wydziela muszlę u ślimaków, ale zapewnia pewną ochronę dla ślimaków też. Otwór po prawej stronie (pneumostom), który zwierzę może otworzyć lub zamknąć, prowadzi do wewnętrznej jamy przypominającej płuco. Płaszcz ukrywa jeszcze dwa pobliskie otwory: otwór genitalny znajduje się z przodu, a odbyt z tyłu pneumostomu. Grzbiet podobny do stępki, czyli carina, biegnie w dół grzbietu aż do ogona. Wygląd i kolor osobnika może się różnić w zależności od okoliczności, takich jak poziom nawodnienia, dieta, stan zdrowia, wiek lub uraz.

Śluz i lokomocja
Służąc wielu istotnym celom, śluz jest niezbędny i ślimaki wydzielają go praktycznie wszędzie, stosując różne „przepisy” w różnych częściach ciała i okolicznościach. Śluz pomaga zapobiegać odwodnieniu i umożliwia wymianę gazową w procesie oddychania. (Podobnie jak u płazów, „płuca” nie wykonują całej pracy; pomaga w tym mokra skóra). Kiedy temperatura wzrasta, a wilgotność spada, ślimaki pokrywają się gęstym śluzem i puchem, zwijają się w bezpiecznym miejscu i przechodzą w stan uśpienia (estivate) do czasu poprawy warunków.

Śluz ułatwia też poruszanie się i chroni przed ostrymi krawędziami. Gastropod porusza się przez kurczenie mięśni w stopie, w wielu miejscach w tym samym czasie, co powoduje serię fal, które wyglądają jak małe łuki falujące wzdłuż ciała długości. (Można to zobaczyć, jeśli oglądać przez szybę.) Każdy łuk jest skurcz mięśni podnoszenie i lunging do przodu, a oni wspólnie napędzać ślimaka. Śluz pomaga ślimakom przylegać do powierzchni, a także zwiększa siłę ssania, dzięki czemu mogą one ślizgać się po pionowych powierzchniach, a nawet do góry nogami. Jeśli wejdą za daleko na drzewo, mogą skrócić drogę powrotną, wydzielając śluz i opuszczając się z powrotem na dół. Szlamu nie można zwinąć z powrotem, ale często jest zjadany, więc nie jest marnowany. Szacunki różnią się, ale ślimaki bananowe zwykle płyną z prędkością około 3-4 cali/minutę, z maksymalną prędkością ponad 6 cali/minutę. Chociaż ich śluz pomaga im się poruszać, są one również stale pracuje przeciwko niemu, ponieważ przylega do powierzchni.

Śluz również przenosi wiadomości chemiczne, ważne dla zachowań homing i kojarzenia, i pomaga odeprzeć drapieżniki-więcej na te tematy poniżej. Wreszcie, chociaż słyszy się o ludziach, którzy obsługują, a nawet całują ślimaki bananowe, najlepiej nie dotykać ślimaków bananowych dla ich dobra. Są one wykorzystywane do tego, co napotykają na podłodze w lesie, ale nie do potu, mydła i olejów, które mogą być na naszych rękach.

Życie i zachowanie
Ślimaki bananowe prowadzą samotne życie, przemierzając las nocą w poszukiwaniu pożywienia, a także w dzień, gdy pozwala na to wilgotność. Znajdują schronienia, aby przeczekać bardziej suche czasy, i mogą do nich wrócić, najwyraźniej „naprowadzając” na preferowane miejsca schronienia za pomocą zapachu, który może obejmować ich własny szlak śluzu.

W ich umiarkowanym zasięgu, krycie występuje o każdej porze roku, a często kilka razy. Feromony w ich śluzie ogłaszają gotowość i pomagają przyciągnąć partnerów. Ślimaki bananowe są jednocześnie hermafrodytami, co oznacza, że mają zarówno żeńskie, jak i męskie organy, i chociaż mogą się samozapłodnić, zazwyczaj krzyżują się, a oba ślimaki przyjmują i dostarczają spermę podczas spotkania. Bycie hermafrodytycznym podwaja szanse na reprodukcję, co jest pomocne, gdy gęstość populacji jest niska. Mogą one również przechowywać spermę przez wiele tygodni, do zapłodnienia jaj, które dojrzewają po kryciu. Oba ślimaki składają gromady 20-30 półprzezroczystych jaj (~1/4 cala), chronionych pod kłodami lub liśćmi. Jaja wykluwają się miesiąc lub tak później. Dzieci ślimaki, cal co najwyżej, są na własną rękę, gdy wyłaniają się z jaj. Mogą żyć nawet do siedmiu lat.

Zachowanie godowe ślimaków bananowych jest … niezwykłe. Gra wstępna zaczyna się od położenia obfitego kożucha śluzu, ale może być dość gwałtowna i trwa godzinami. Gdy już się wmanewrują w zakrzywioną pozycję yin-yang z prawymi stronami razem, pozostają przyciśnięci do siebie przez kilka kolejnych godzin. A kiedy są już gotowe do rozdzielenia się, często pojawiają się kłopoty, ponieważ rozwinęły się ogromne męskie narządy … i utknęły. Więc, tak, odgryzają je. Nie jest jasne, czy potrafią zregenerować utracony organ, ale najwyraźniej mogą kontynuować życie jako samice. Ten stan rzeczy może być najlepiej ujęty w kategoriach ewolucyjnych, prawdopodobnie jako wynik konfliktu seksualnego i taktyki manipulacji partnerem.

Co jedzą i kto je je
Ślimaki bananowe jedzą prawie wszystko, ale unikają niektórych potencjalnych pokarmów, preferując inne. Jedzą wiele rodzajów żywych, martwych lub rozkładających się roślin i porostów, a także odchody zwierząt i padlinę. Wydaje się, że lubią grzyby, które obficie występują w ich wilgotnej domenie.

Same nie stanowią łatwego posiłku, ale pojawiają się w menu różnych drapieżników. Jednym z działań obronnych jest zmiana kształtu ciała poprzez kurczenie się w bardziej kulistą postać, stając się zbyt dużym kąskiem, przy jednoczesnym zwiększeniu produkcji śluzu. Ryjówka lub kret chwytając zachęcające dziecko ślimaka bananowego może skończyć zapasy więcej nie do opanowania melona zamiast. Dla drapieżników, które nie mają nic przeciwko zwiniętemu ślimakowi, śluz zapewnia kolejną dwutorową obronę. Sama lepka konsystencja odstrasza niektóre drapieżniki, a te, które dostaną ślimaka do wilgotnej skóry ust, odkrywają mrowienie i znieczulające właściwości śluzu. Niektóre szopy przed zjedzeniem ślimaków obtaczają je w brudzie lub kurzu. Salamandry, traszki, węże pończochowe, lisy, jeżozwierze, wrony, kaczki, chrząszcze i stonogi zostały zaobserwowane podczas jedzenia ślimaków bananowych.

Kolejna uwaga na temat jaskrawożółtego koloru – czy to kamuflaż/mimikra, czy ostrzeżenie? Jedno i drugie czy żadne? Czasami jaskrawy kolor ostrzega drapieżniki, „Uważaj na niejadalne obrzydliwości!” i to jest trochę prawdziwe w przypadku ślimaków bananowych. Z drugiej strony, mogą one być trudniejsze do zauważenia niż nam się wydaje, na przykład podczas szybowania (powoli!) obok drzew laurowych, wierzb lub jagód kawowca, które zrzucają jaskrawożółte, ślimakokształtne liście. Należy również wziąć pod uwagę, że ślimaki są najbardziej aktywne w nocy, a nocne drapieżniki nie widzą tak samo jak my.

Rola w ekosystemie
Ślimaki bananowe zostały nazwane ekipą sprzątającą dno lasu. Te szkodniki przyspieszają rozkład, pomagając w ten sposób w recyklingu składników odżywczych i wzbogacaniu gleby. Gdy dryfują od jednego posiłku do następnego, pomagają rozprzestrzeniać nasiona i zarodniki. Badanie mające na celu ustalenie, co szkodzi sadzonkom sekwoi przybrzeżnej wykazało, że zamknięte ślimaki bananowe zjadłyby swoją tekturową obudowę lub głodowałyby raczej niż skubały sadzonki Sequoia sempervirons. Nie wykazywały takiej powściągliwości w stosunku do innych sadzonek, które jednak kiełkowały, eliminując w ten sposób konkurencję i przekształcając ją w nawóz dla sekwoi. Wielkie drzewa, z kolei, zapewniają głęboki cień, i grzebień mgliste niebo dla wilgoci tak krytyczny dla ślimaków.

Ślimak bananowy Fun Facts
W 1986 roku, wśród kontrowersji, ślimak bananowy stał się oficjalną maskotką Uniwersytetu Kalifornijskiego, Santa Cruz kampusu. Dwa lata później, z podpowiedzi od lokalnych dzieci Peninsula, Legislatura stanowa głosowała do podniesienia stworzenia do państwa Mollusk, ale wtedy-Gov. Deukmejian zawetował ustawę. Kalifornia nadal nie ma oficjalnego państwa mollusk. Późno w 2014 roku, absolwenci UCSC otrzymali e-mail od „Sammy the Banana Slug,” część udanej kampanii crowd-sourced, aby sfinansować sekwencjonowanie genomu ślimaka bananowego. Studenci podejmą się realizacji projektu w 2015 roku, w 50. rocznicę powstania UCSC. Ariolimax dolichophallus może stać się pierwszym ślimakiem lądowym, którego genom zostanie zmapowany, a naukowcy mogą wykorzystać te informacje, aby dowiedzieć się więcej o ewolucji i biologii ślimaka bananowego.

Gdzie i kiedy w Edgewood mogę zobaczyć ślimaki bananowe?
W lasach Edgewood, szukaj ślimaków bananowych w ciągu dnia w porze deszczowej. Gdy siedlisko wysycha na wiosnę, uważnie przyglądaj się ciekom wodnym, które pozostają wilgotne. Wędrowcy najczęściej widzą ślimaki bananowe w pobliżu małego wodospadu na Sylvan Trail, wokół znaku przepustu SYS3C. Rozejrzyj się również wokół sekwoi w Day Camp, w pobliżu terenu piknikowego.

Dowiedz się więcej…

Ślimaki bananowe. Wikipedia.

Bauer, C. 2011. Ślimaki bananowe bez skórki. KQED Quest.

Symbole stanowe Kalifornii.

Cassidy, J. i Pickett, M. 2015. Banana Slugs: Secret of the Slime. KQED Science.

Dick, K. Banana Slugs Video.

Harper, A.B. 1988. The Banana Slug: Bliskie spojrzenie na gigantycznego ślimaka leśnego z zachodniej Ameryki Północnej. Bay Leaves Press.

Janiskee, B. 2010. Creature Feature: The Banana Slug is Living Proof that a Slimy Little Gastropod Mollusk Can be Loaded with Charisma. National Park Traveler.

Miller, B.L.W. 2006. Sexual Conflict in Banana Slugs.

Skene, J. 2011. Ślimaki bananowe „robią falę” za pomocą szlamu. KQED Quest.

By Carolyn J. Strange. Pisarka naukowa Carolyn J. Strange napisała setki artykułów. Została sąsiadką Edgewood w 1998 roku, a w 2003 roku została docentem Friends of Edgewood i od tego czasu służy Friends of Edgewood na różne sposoby.

Dziękuję.