Jako dziecko, wszystko wydaje się trwać wiecznie.
Pamiętam, że czułam się tak w szkole podstawowej, szczególnie kiedy mój zastęp harcerek odwiedził Kapitol Stanu Karolina Północna. Nie pamiętam zbyt wielu – no dobra, żadnych – faktów z naszej wycieczki tamtego dnia, ale pamiętam, że gapiłam się na rotundę, która była o wiele wyższa ode mnie i marzyłam o beznamiętnych dialogach między marmurowymi popiersiami.
Pamiętam też, że myślałam o tym, jak dawno temu zbudowano budynek Kapitolu i jak wyraźnie rok 1840 = wieki temu. (Ta sama mentalność jest prawdopodobnie tym, co doprowadziło do tego, że moi młodsi bracia i ja nadaliśmy naszemu tacie przezwisko „Skamielina”. On urodził się w 1961 roku. Przykro mi, tato.) Kiedy ma się tylko osiem lat doświadczenia w życiu, cóż, trudno sobie wyobrazić świat, w którym nie było się świadkiem jego zmian. Doszedłem do wniosku, że skoro budynek Kapitolu stał tam przez całe moje życie, od 1992 roku, to musiał tam być na zawsze.
Przez długi czas wierzyłem, że nasza stolica zawsze znajdowała się w Raleigh. Musiałam być chora tego dnia w czwartej klasie, kiedy nauczyli nas, że Edenton i New Bern służyły jako stolica, kiedy stan był jeszcze kolonią. (To było to, albo ja się psychicznie wypisałem w tym momencie roku szkolnego, wciąż zwijając się z zażenowania po tym, jak błędnie wymówiłem Plymouth jako PLY-mowth na głos podczas tego, co stało się najbardziej upokarzającą sesją czytania popcornu w historii). Ale jak się okazuje, nie byłam jedyną osobą, która doszła do tego błędnego wniosku.
Położenie New Bern na wodzie sprawiło, że Pałac Tryon był podatny na ataki brytyjskich statków podczas Wojny Rewolucyjnej. Stolica musiała zostać przeniesiona, ale pytanie brzmiało: gdzie.
Dzisiaj odpowiedź wydaje się prosta: Raleigh. To tętniące życiem, centralnie położone miasto z silnymi powiązaniami z edukacją, badaniami i biznesem. Ale Raleigh nie zawsze takie było, i jak się okazuje, uzyskanie tej odpowiedzi było o wiele bardziej skomplikowane dla komisarzy, którym powierzono to zadanie pod koniec 1700 roku.
W tamtych czasach Raleigh było po prostu rozległym gajem dębowym, mówi Ernest Dollar, dyrektor Muzeum Miasta Raleigh.
Kiedy w 1775 roku rozpoczęła się Wojna Rewolucyjna, New Bern nadal było technicznie stolicą, ale aby uniknąć czerwonych kurtek, władza ustawodawcza prowadziła swoje interesy w sześciu różnych miejscach.
Wyobraź sobie frustrację zaniepokojonego obywatela, który podróżował aż do Hillsborough, aby wyrazić swoje obawy, tylko po to, aby dowiedzieć się, że to konkretne spotkanie odbywa się w Halifax. Trwało to do czasu, gdy w 1792 roku oficjalnie zdecydowano się na Raleigh. Cała sprawa stała się tak niedorzeczna, że nawet George Washington zwrócił na to uwagę.
Podczas dwudniowej wizyty w New Bern w 1791 roku, debata ta była tematem rozmów, co skłoniło Washingtona do wspomnienia o tej sprawie w swoim dzienniku, zgodnie z History of Wake County Elizabeth Reid Murray.
Wielu ludzi uważało, że jedno z miast, między którymi obracała się legislatura, nadaje się na stolicę. Wśród pretendentów wymieniano przede wszystkim Fayetteville. Było to handlowe centrum stanu i miało coś, czego Raleigh z pewnością nie miało: żeglowną rzekę Cape Fear River, która przez nie przepływała.
Gdy wybrano Raleigh, mieszkańcy Fayetteville i prawie wszystkich innych miast nie byli zbyt zadowoleni.
Nie pomogło to Raleigh, gdy zaczęła krążyć legenda o tym, jak komisarze wybrali Miasto Dębów podczas przenoszenia stolicy.
Jak głosi ta historia, mężczyzna z hrabstwa Wake o nazwisku Isaac Hunter był właścicielem tawerny, w której przyrządzał cherry bounce, czyli słodki koktajl na bazie brandy. Stał się on tak popularnym miejscem spotkań, że podczas Konwencji Hillsborough ustalono, że nowa lokalizacja budynku Kapitolu musi znajdować się w odległości 10 mil od tawerny Huntera.
„Chcemy wierzyć, że komisarze tak bardzo lubili wiśniowe odbijanie Huntera, że chcieli umieścić Kapitol w jego pobliżu, aby mogli się nim cieszyć w każdej wolnej chwili” – mówi Dollar.
Niewiele jest prawdy w tej opowieści, ale niektórzy wciąż lubią myśleć, że winne jest odbicie.
„Nie-historycy zawsze chętnie wymyślą tę historię, a wiecie, dlaczego pozwolić, aby kilka faktów stanęło na drodze dobrej historii?” żartuje Dollar.
Ale w rzeczywistości powody komisarzy były o wiele bardziej uzasadnione. Zakupili oni 1000 akrów ziemi od ustawodawcy Joela Lane’a, biorąc pod uwagę dostęp do dwóch ważnych arterii komunikacyjnych w 1792 roku. Droga wschód-zachód łączyła New Bern z zachodnimi osadami, w tym z Salem, a droga północ-południe służyła jako połączenie między Petersburgiem w Wirginii a Charleston w Karolinie Południowej.
Należy również zauważyć, że trzy lata wcześniej flagowy uniwersytet naszego stanu, University of North Carolina at Chapel Hill, został zarejestrowany przy drodze.
„Umiejscowienie stolicy stanu i uniwersytetu stanowego na tyle blisko siebie, że wystarczyło tylko jeden dzień jazdy samochodem, miało sens dla wielu przywódców stanowych”, mówi Dollar.
Nawet z tych powodów niektórzy wciąż nie wierzyli, że Raleigh, ze wszystkich miejsc, będzie dobrze prosperować jako stolica.
„Ustanowienie siedziby rządu w miejscu niezwiązanym z handlem i gdzie obecnie nie ma żadnego miasta byłoby dużym wydatkiem dla ludzi” – czytamy w jednej z petycji, która krążyła w hrabstwie Cumberland. „Miasto, gdy zostanie założone, nigdy nie będzie mogło wznieść się ponad stopień wioski.”
Nawet po tym, jak Raleigh było stolicą przez prawie cztery dekady, niektórzy wciąż byli przeciwni. „Kiedy stolica spłonęła w 1831 roku, ludzie mówili: 'Ach, teraz jest okazja, żeby znowu przenieść stolicę' – mówi Dollar.
Ale Raleigh, nawet w swoich początkach, ucieleśniało ideały tego, czym powinna być demokratyczna republika.
Jego centralne położenie pozwalało na wysłuchanie większej liczby głosów mieszkańców Karoliny Północnej, nawet tych z odległych regionów zachodniej części stanu.
„Ponieważ było to nowe miejsce, nie miało żadnego bagażu, który miały niektóre z uznanych miast” – mówi Dollar. „Dziś Kapitol nadal stoi w Raleigh, jako kwitnąca, dynamiczna społeczność. Ja również pogodziłem się z moim 8-letnim ja, które nie doceniało wizji miasta, które nas prowadzi. Niech Raleigh zrobi to od teraz, na zawsze.
