Georgij Konstantynowicz Żukow był radzieckim dowódcą wojskowym i politykiem. Jednym z najlepszych i z pewnością najbardziej skutecznym dowódcą armii podczas II wojny światowej.
Urodził się w rodzinie chłopskiej w Strelkovej, w obwodzie kałuskim. Przyuczał się do pracy w Moskwie, a w 1915 roku został wcielony do armii. Po rewolucji październikowej wstąpił do partii komunistycznej, a jego ubogie pochodzenie stało się atutem. Po wyleczeniu się z tyfusu walczył w wojnie domowej (1918-20). Do 1923 r. był dowódcą pułku, a w 1930 r. brygady. Był gorącym zwolennikiem nowej wojny czołgowej i był znany z dokładnego planowania, twardej dyscypliny i surowości. Przeżył również masowe i ponure czystki w dowództwie armii, przeprowadzone przez Stalina w latach 30-tych. Opuścił niebezpieczne środowisko Moskwy, by dowodzić Pierwszą Sowiecką Mongolską Grupą Armii i brał udział w akcjach przeciwko Japończykom na granicy mandżurskiej (1938-39), za co został odznaczony Bohaterem Związku Sowieckiego.
Promowany na generała w 1940 roku, był krótko szefem STAVKA, zanim nieporozumienia ze Stalinem doprowadziły do zastąpienia go w czerwcu marszałkiem Borysem Szaposznikowem (zastąpionym przez Aleksandra Wasiliewskiego w listopadzie). W październiku 1941 r. zastąpił Siemiona Timoszenkę na stanowisku dowódcy frontu centralnego i kierował obroną Moskwy. W 1942 roku został zastępcą głównodowodzącego i wysłany na front południowo-zachodni, by ratować Stalingrad, zdobywając niemiecką 6 Armię w 1943 roku kosztem może miliona zabitych. Przekazał generałowi Vatutinowi dowództwo w bitwie pod Kurskiem. Po porażce marszałka Woroszyłowa w połowie 1944 r. zniósł oblężenie Leningradu.
Prowadził ofensywę 1944 r. i ostateczny szturm na Niemcy w 1945 r., zdobywając Berlin w kwietniu i stając się pierwszym dowódcą sowieckiej strefy okupacyjnej w Niemczech.
W 1947 roku Żukow został zdegradowany do dowodzenia okręgiem wojskowym w Odessie. Po śmierci Stalina Żukow został wiceministrem obrony (1953), a następnie ministrem obrony (1955). W 1957 roku poparł Nikitę Chruszczowa, a w czerwcu 1957 roku został mianowany pełnoprawnym członkiem Komitetu Centralnego. Zaledwie cztery miesiące później został zwolniony przez Chruszczowa z funkcji ministra i usunięty z Komitetu Centralnego. Po obaleniu Chruszczowa (1964) Żukow mógł znów występować publicznie.
Pochowano go z pełnymi honorami wojskowymi.