ABSTRACT
Fordism is een centraal concept in de Amerikaanse arbeidsgeschiedenis. Dit essay, het eerste overzicht van de verschillende historiografische en sociologische benaderingen die zijn gevolgd om het fordisme te begrijpen, suggereert dat fordisme en amerikanisme onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Eerdere wetenschappers hebben benadrukt dat de technologische en bestuurlijke efficiëntie van de fordistische praktijk een kenmerk was van het twintigste-eeuwse amerikanisme. Arbeidshistorici hebben aangetoond dat deze aspecten zich manifesteerden als een meedogenloos systeem van controle op de werkplek, dat paradoxaal genoeg hielp om het verzet van arbeiders te verenigen. Historici van het kapitalisme hebben het fordisme gebruikt om te verwijzen naar een ethos dat ten grondslag lag aan de kapitalistische ontwikkeling in het midden van de twintigste eeuw en dat gekenmerkt werd door een evenwicht tussen massaproductie en massaconsumptie. Zij noemen de toegenomen sociale voorzieningen en het klassencompromis tussen arbeid en management als kenmerken die het fordisme aantrekkelijk maakten voor staten die hun economieën na de Tweede Wereldoorlog weer opbouwden. Nieuwe transnationale geschiedenissen van het fordisme zijn begonnen de kloof tussen deze twee hoofdinterpretaties te overbruggen om te laten zien hoe de fordistische praktijk en ethos samen internationaal werden geëxporteerd als onderdeel van een ideologisch project om naties naar Amerika’s evenbeeld te moderniseren. Dit essay besluit met een beoordeling van het nut van het fordisme voor historici en geeft suggesties voor toekomstig onderzoek.