Chicago Race Riot of 1919, najpoważniejsze z około 25 zamieszek rasowych w USA. w okresie „czerwonego lata” (co oznacza „krwawe”) po I wojnie światowej; przejaw tarć rasowych nasilonych przez masową migrację Afroamerykanów na Północ, konkurencję w przemyśle, przeludnienie w miejskich gettach i większą bojowość czarnych weteranów wojennych, którzy walczyli „o zachowanie demokracji”. Na Południu ożywiona działalność Ku Klux Klanu doprowadziła do 64 linczów w 1918 i 83 w 1919 roku; zamieszki na tle rasowym wybuchły w Waszyngtonie, Knoxville, Tennessee, Longview, Teksas i Phillips County, Arkansas. Na Północy najgorsze zamieszki na tle rasowym wybuchły w Chicago i w Omaha w stanie Nebraska.
Stapleton Historical/age fotostock
Chicagowskie napięcia rasowe, skoncentrowane na South Side, były szczególnie zaostrzone przez presję na zapewnienie odpowiednich mieszkań: populacja Czarnych wzrosła z 44,000 w 1910 roku do ponad 109,000 w 1920 roku. Zamieszki zostały wywołane przez śmierć czarnego młodzieńca 27 lipca. Pływał on w jeziorze Michigan i dryfował w obszarze milcząco zarezerwowanym dla białych; został ukamienowany i wkrótce utonął. Kiedy policja odmówiła aresztowania białego mężczyzny, którego czarni obserwatorzy uznali za odpowiedzialnego za ten incydent, na plaży zaczęły gromadzić się oburzone tłumy i rozpoczęły się zamieszki. Zniekształcone plotki przetaczały się przez miasto, a sporadyczne walki wybuchały między gangami i tłumami obu ras. Przemoc narastała z każdym incydentem i przez 13 dni w Chicago nie było prawa i porządku, mimo że czwartego dnia wezwano milicję stanową. Pod koniec zamieszek zginęło 38 osób (23 czarnych, 15 białych), 537 zostało rannych, a 1000 czarnych rodzin zostało bez dachu nad głową.
Ogrom zamieszek rasowych w Chicago pomógł wstrząsnąć narodem z obojętności na narastający konflikt rasowy. Prezydent Woodrow Wilson napiętnował „białą rasę” jako „agresora” zarówno w zamieszkach w Chicago, jak i w Waszyngtonie, a w Kongresie podjęto wysiłki na rzecz promowania harmonii rasowej poprzez organizacje wolontariackie i ustawy łagodzące. Okres ten zaznaczył się również nową gotowością Czarnych mężczyzn do walki o swoje prawa w obliczu niesprawiedliwości i ucisku.