Golf Channel analist David Duval vloog op vrijdag 12 maart van het Players Championship naar huis en heeft met zijn gezin in hun huis in Denver geschuild. De 2001 British Open kampioen is druk bezig geweest met veel tuinwerk, en moest zelfs een paar dagen geleden een hakselaar huren.
“Ik hoop gewoon dat we, als een collectieve groep mensen, hier doorheen komen en ons de zegeningen ervan realiseren en gezond blijven,” zei hij. “We hebben het er in ons gezin voortdurend over hoe zuiver de lucht is, dat alleen al het terugdringen van het verkeer in deze 7 à 8 weken de lucht heeft gezuiverd en hoezeer de wilde dieren en de natuur het overnemen. We hadden een baby uil in onze tuin voor 10 dagen op een tak. We zagen hem groeien en groter worden en toen was hij weg. Ik zei tegen mijn kinderen: ‘Dit is iets wat je misschien nooit van je leven meer zult zien. “
FORWARD PRESS PODCAST: Relief efforts, questionable aces amid COVID-19
Q: Wanneer wist je dat je het talent had om een PGA Tour pro te worden?
DD: Je weet het nooit echt, maar ik speelde goed op het U.S. Open toen ik 18 was in 1990 op Medinah, waar Hale Irwin won. Ik speelde de eerste drie dagen even par en op zondag stortte ik in en verprutste ik het (77). Twee jaar later, leidde ik het Tour evenement in Atlanta na drie ronden.
Q: Hoe vernederend was het voor je om op de Nike Tour te spelen nadat je vier keer All-American was geweest bij Georgia Tech?
DD: In zekere zin was dat zo. Ik had niet het gevoel dat ik daar thuishoorde. Ik miste Q-School in 1993 en speelde acht of negen evenementen en werd 11e toen alleen de top 10 kaarten kreeg. Ik moest terug naar Q-School en miste de cut in vier ronden met één slag. Ik moest terug naar de Nike Tour. De eerste helft van het jaar had ik een slechte instelling. Ik had niet het gevoel dat ik daar moest spelen. Ik moest even op adem komen. Ik moest volwassen worden en ophouden een baby te zijn.
Q: Het duurde even voor je je eerste overwinning behaalde, maar toen dat eenmaal lukte, won je er drie op rij. Wat vond je in die periode?
DD: De eerste keer dat ik won, raakte ik de bal heel goed, zo goed zelfs dat ik tegen mijn toenmalige caddie Mitch zei dat als we een paar putts maken, we een goede kans hebben om deze week te winnen. Ik had het zo ingesteld dat alles uit hetzelfde raam werd gegooid. Die week, kreeg ik een paar nieuwe putters. De putter die ik die week uiteindelijk gebruikte (een Scotty Cameron Newport) is degene waarmee ik al mijn toernooien won, op één na.
Op Kingsmill won ik in een play-off. Ik realiseerde me dat het niet zo moeilijk is als ik het gemaakt heb. Ik weet niet hoe ik dat beter kan uitleggen, want dat klinkt arrogant, en ik bedoel dat niet arrogant. In principe leerde ik hoe ik uiteindelijk uit mijn eigen weg kon gaan en de dingen vielen op hun plaats.
Tijdens Disney speelde ik geen oefenrondes, en ik bogeyde mijn eerste twee holes op de Palm Course en schoot 65. Het was een les om gewoon te gaan spelen en te zien wat er gebeurt en dingen niet te forceren. De les die ik leerde was om voorzichtig agressief te zijn, slim te spelen en zo min mogelijk fouten te maken.
Q: Welke nederlaag knaagt het meest aan je?
DD: Het beste antwoord zou zijn ’98-01 in Augusta. Allemaal. Ik had er één, twee, drie of alle vier kunnen winnen. En dan het gevecht op Bethpage in de 2009 U.S. Open. We begonnen weer op maandag en ik moest beginnen op nr. 3, sloeg een 4-iron die onder de rand van de bunker werd begraven en maakte een triple en vocht nog steeds terug en had een kans om te winnen, maar deed het niet.
David Duval maakt een putt op de negende hole tijdens de laatste ronde van de Masters 2001.
Q: Is er een shot waarvan je zou willen dat je het terug kon draaien?
DD: Ik weet het jaar niet meer, maar ik sloeg een tweede shot in de beek op 13 in Augusta. Ik heb het schot drie keer teruggedraaid vanwege de wind. Ik was heen en weer tussen 4 en 5. Een ander jaar, op 16, had ik een kans om te winnen en ik sloeg een 7-iron op een perfecte lijn en op de een of andere manier – waarschijnlijk door de adrenaline – zeilde hij naar de achterkant van de green en sloeg over. Ik maakte een bogey waar ik dacht dat ik een kick-in birdie zou hebben.
Q: Wat zou je willen dat je anders had kunnen doen in je carrière?
DD: Ik zou willen dat ik weg had kunnen lopen en mijn lichaam beter had kunnen laten genezen dan ik heb gedaan in plaats van mezelf te forceren om te spelen. Ik wou dat ik de tegenwoordigheid van geest had om te beseffen dat ik niet 100 procent was en te stoppen en mijn lichaam te laten genezen.
Q: Op welk onderdeel van wiens spel was je het meest jaloers en waarom?
DD: Ik was altijd onder de indruk van hoe Tiger Woods de bal uit de rough kon slaan. Dat was een van de grote verschillen tussen hem en alle anderen. Phil, Vijay, Ernie, ik, wij sloegen een 9-ijzer of een wedge en hij sloeg een 6-ijzer op de green. Zijn vermogen om vanuit de rough te spelen was, en is, veel onderschat.
Q: Je gaf me een all-time quote op de 2017 Father-Son Challenge dat je deze jonge pro’s steeds hoorde zeggen dat ze Tiger op zijn best wilden spelen, en je zei: “The hell they do,” behalve dat je een ander vier-letter woord gebruikte. Dat bleek een vooruitziende blik te zijn, maar dacht je echt dat hij terug zou komen en nog een major zou winnen?
DD: Zes, acht, tien maanden eerder zou mijn antwoord nee zijn geweest. Zoals u zich herinnert, op woensdagavond op “Live From” moesten we een winnaar kiezen van alle majors en ik koos Tiger Woods in Augusta. Ik zag iets anders in zijn ogen, in zijn loop en hoe hij liep en nadat ik met hem had gespeeld en aan wedstrijden had deelgenomen en had gereisd en geoefend, zag ik hem die week opnieuw op weg naar het toernooi.
Tiger Woods en David Duval op de eerste tee van Sherwood Country Club in Thousand Oaks, Californië, op 2 augustus 1999 tijdens de “Showdown at Sherwood.” (Foto: Mark Terrill/Associated Press)
Q: Wat is uw theorie over de dominantie van Team Europa in de Ryder Cup in de afgelopen drie decennia?
DD: De zelfopgelegde druk van Team USA en er voortdurend naar gevraagd worden door TV en schrijvers. Het is niet veel meer dan dat. Het zijn in zekere zin bijna verwachtingen die niet waargemaakt kunnen worden.
Q: Heb je aspiraties om in de toekomst aanvoerder van Team USA te worden?
DD: Susie en ik zouden het zeker doen. We zouden het graag doen, maar het is niet iets waar ik echt over heb nagedacht.
Q: Wie is de huidige golfer wiens spel je het meest aan het jouwe doet denken?
DD: Wie denk je dat het is?
AS: Misschien Viktor Hovland, de manier waarop hij slaat. Hij slaat veel fairways zoals jij dat vroeger deed.
DD: Misschien ben ik het met je eens. Zeker een ballstriker. Ik maakte mensen moe door de golfbal in het spel te slaan en op de green te slaan. Misschien is Collin Morikawa ook zo. Ik had afstand en ik zou het veld uitputten. Ik zeg dit de hele tijd op TV: Je hoeft geen geweldige putter te zijn om te winnen op de PGA Tour. Het is een wedstrijd om de bal te raken, niet om te putten. Je moet goed putten, begrijp me niet verkeerd, maar als je niet goed slaat, maak je geen kans.
Q: Je wordt 49 in november. Spreekt PGA Tour Champions u aan?
DD: Ik steek die brug over als ik er aan toe kom. Ik moet er zeker van zijn dat het iets is waar ik gezond voor ben. Ik weet niet of ik een volledig schema zal spelen, maar het zou zeker leuk zijn om de U.S. Senior Open, Senior Players en dat soort dingen te spelen. Met de schemawijziging gaan ze terug naar St. Andrews voor het 150e Open en dan ben ik 50 en dat wordt dan mijn zesde deelname aan het Open op St. Andrews en dan kan ik de week daarna het Senior Open spelen.
Q: Ben je bereid om te slijpen om terug te keren naar de winnaarscirkel en hoe zinvol zou dat zijn?
DD: Het zou leuk zijn. Het is een kwestie van moeite doen. Het is niet zo dat je er zomaar uit kunt springen op de Senior Tour. Ik moet ervoor zorgen dat ik goed voorbereid ben.
Q: Als je van elke speler op de Tour zou kunnen eisen dat hij één boek leest, wat zou dat dan zijn?
DD: Ik lees nog steeds veel. Ik heb cycli gehad waarin ik wel en niet las. Grappig genoeg is mijn zicht op lezen niet meer zo goed. Ik moet of het boek ver weg houden of een leesbril opzetten. Ik herinner me dat ik een paar jaar geleden bij The Open de scoring trailer binnenging en vroeg of ze daar lezers hadden voor mijn scorekaart. Ik weet nog dat ik de spelers van 20 jaar geleden uitlachte die dat moesten doen.
Maar ik lees de laatste tijd veel non-fictie in plaats van stomme, snelle spionageromans. Ik ben klaar met de Passion Paradox. Dat zou een goede zijn om voor te stellen. Het gaat over hoe de maatschappij je probeert te vertellen dat je een gebalanceerd leven moet leiden, maar als je uitmuntendheid nastreeft om een Tiger of Rory of Tom Brady te zijn, dan kan dat niet. Het is een valse veronderstelling. Je passie vergt het uiterste van je en je moet inzien dat je niet overal evenveel tijd aan kunt besteden.
Q: Wat is je grootste ergernis?
DD: Kinderen die hun vaat niet in de vaatwasser zetten. Je hebt het uitgespoeld en in de gootsteen gezet. Zet het in de vaatwasser! Wat is het probleem?
Q: Hoe houden je kinderen je op je best?
DD: Ze houden me in principe scherp. Dit is een moeilijke tijd om op te groeien. Jong zijn in een tijdperk van directe informatie, iphones en al die dingen maakt het moeilijk voor ze en maakt het ouderschap nog veel moeilijker.
Q: Wat is het aan het doen van golf op TV dat je bevredigend vindt?
DD: Ik heb het gevoel dat ik behoorlijk goed ben en ik probeer echt goed te zijn in het overbrengen van het waarom van wat spelers aan het doen zijn. Ik probeer de denkwijze van het spel uit te leggen.
Van links, David Duval, Rich Lerner, Brandel Chamblee en Frank Nobilo op de set van Golf Channel voorafgaand aan het 145ste Open Championship op Royal Troon. (Foto: Andrew Redington/Getty Images)
Q: Wat ziet u als uw grootste troef als tv-commentator?
DD: De ultieme hoogtepunten en wat je zou noemen de ultieme dieptepunten hebben meegemaakt. Begrijpen hoe ogenschijnlijk eenvoudig het spel kan zijn en ook hoe frustrerend moeilijk het spel kan zijn.
Q: Waar bewaart u de Claret Jug?
DD: Die staat in de kelder. Ik heb de Bob Hope trofee en de Players trofee samen met de echte bal, handschoen en scorekaart van de 59ste. De rest ligt op zolder.
Q: Hoe ziet jouw perfecte dag eruit?
DD: We leren nu allemaal wat perfecte dagen zijn, en wat echt belangrijk is. Met het gezin optrekken, in de tuin werken, negen holes lopen, een beetje vissen, dat is een goede dag. Deze consumptiemaatschappij is niet echt waar we willen zijn en dat realiseren we ons.
