Ik weet niet hoe ik moet uitleggen hoe vreselijk mijn geestelijke gezondheid de laatste tijd is. Ik ben niet in orde lijkt niet krachtig genoeg. Het komt niet over.
Slecht doet mijn gevoelens geen recht. Gefrustreerd ook niet. Of verloren. De pijn is aanhoudend en onverklaarbaar. Ik heb de energie niet om naar een betere uitdrukking te zoeken, om een magische manier te vinden om anderen het te laten begrijpen.
Het is niet alsof er toch iemand is om het te vertellen. Ik blijf mijn telefoon pakken, wanhopig om vrienden te bereiken, maar er is niemand om te sms’en. Er zijn mensen die mijn bericht lezen en me negeren zonder de moeite te nemen een antwoord te typen. Er zijn andere mensen die een paar minuten met me heen en weer praten en algemene dingen zeggen, zoals dat ik het de laatste tijd zo druk heb gehad en dat we snel weer bij moeten praten. Maar er is niemand die mijn humeur zal opvrolijken. Niemand die lang genoeg blijft om me de waarheid te vertellen over wat ik de laatste tijd heb meegemaakt.
Ik heb het gevoel dat niemand om me geeft. Niemand wil met me praten. Niemand wil met me omgaan. Elke dag is een herhaling van de vorige, want ik kan nergens heen, ik heb niets te doen.
Het ergste is dat ik die gedachte niet eens kan uiten, want op het moment dat ik zeg hoe alleen ik me voel, zijn er mensen die ruzie met me maken. Mensen die beweren dat ze van me houden. Maar waar zijn ze op dit moment? Waar zijn ze de afgelopen dagen, weken, maanden geweest? Waar is het bewijs dat ze om me geven? Ik kan er geen vinden.
Ik voel me alleen.
Ik ben alleen.
Maar ik kan me niet overgeven aan dit gevoel. Ik kan niet door het huis lopen kniezen met kleren van gisteren aan. Ik moet voorkomen dat ik in een spiraal terechtkom. Ik moet mezelf redden. Ik moet er voor mezelf zijn. Ik moet optreden als mijn eigen beste vriend.
Ik heb misschien het gevoel dat niemand om me geeft – maar dat kan ik veranderen. Ik kan om mezelf gaan geven. Ik kan uit bed klimmen. Ik kan mijn tanden poetsen. Ik kan douchen.
In plaats van mezelf beter te laten voelen door moeilijk te geloven clichés over dat ik eigenlijk nooit alleen ben en dat er genoeg mensen zijn die van me houden, ga ik mezelf beter laten voelen door te zeggen: laat ze de klere krijgen. Ik heb ze niet nodig. Ze zijn niet essentieel voor mijn overleving. Ze zijn het niet waard om tranen over te huilen.
Misschien stuit ik op een dag op een groep mensen, of zelfs maar op één persoon, die me minder alleen laat voelen. Misschien worden zij mijn nieuwe thuis. Mijn nieuwe plek van vrede.
Maar tot die dag aanbreekt, moet ik het goed vinden om alleen door deze wereld te lopen. Ik moet onthouden dat de relatie met mijzelf belangrijker is dan de relatie met wie dan ook. 